Wat klopt er niet aan dit citaat?
“Hoe veilig het ook kan zijn, het is ’t niet waard om te lijden onder een middelmatig leven, gevangen in routines die je dromen hebben vernietigd.” (Vrij vertaald H.)
– Maya Mendoza
Let’s dive in…
Er zit een vette contradictie in dit citaat, want óf we voelen ons veilig en ontspannen, dan is emotiegroep Liefde actief, óf we zitten gevangen, en dat hoort bij emotiegroep Angst.
Beide emotiegroepen tegelijkertijd actief? Dat gaat niet.
Leven in routine zonder je ergens betrokken bij te voelen, is leven in angst, dus onveilig. We zitten dan gevangen in het fight/flight/freeze systeem: het reptielenbrein staat aan en we staan op standje overleven.
Schijndood
Als we ons leven veilig proberen te houden dan leven we eigenlijk in schijnveiligheid, oftewel freeze. Dat wat een vogeltje doet in de klauwen van een kat; voor dood blijven liggen en hopen dat ie z’n interesse verliest.
Doen alsof je dood bent, werkt bij mensen bijna net zo. Al voeren wij nog wel onze dagelijkse taken uit, we zijn er alleen niet meer bij met onze aandacht. De emotionele laag is uitgeschakeld en we draaien de dagen af op de automatische piloot.
Gevolgen
Deze bevriezingstoestand is overigens geen vrije keuze; het autonoom werkende deel van het zenuwstelsel wordt geactiveerd door een beschermingsmechanisme dat ooit functioneel was in de kindertijd. De cortex wordt daarbij tijdelijk uitgeschakeld en we kunnen niet meer nadenken.
Daarbij triggert het een hoop lichamelijke spanning. Als dat niet wordt afgevoerd blijven we erin hangen en leven we van stressmoment naar stressmoment, met daartussenin periodes van bevriezing.
Beschermingsmechanismen
Je hoeft geen vreselijkheden in je jeugd te hebben meegemaakt, om in je huidige leven last te hebben van beschermingsmechanismen.
Welke mate van veiligheid we ervaren heeft alles te maken met deze beschermingsmechanismen. We hebben er allemaal in meerdere of mindere mate mee te maken.
Veiligheid in jezelf is enorm belangrijk om een lekker leven te kunnen leiden en niet ‘bestuurd’ te worden door oude beschermingspatronen. Want wat er uit zo’n actief beschermingsmechanisme volgt, is meestal not pretty: We snauwen, vertrekken, of zijn er niet meer bij met onze aandacht en vliegen ‘eruit’.
Stomp
Een voorbeeld; als je als kind een flinke stomp van je broertje krijgt terwijl de buurman net met de klopboor bezig is, en je kunt de spanning niet afvoeren erna, dan kan dat genoeg zijn om een traumatische imprint te veroorzaken.
Krijg je dan als volwassene een goed bedoeld duwtje van een collega terwijl er een klusjesman bezig is om een schilderijtje op te hangen, dan kan dat duwtje als een mokerslag binnenkomen.
De imprint van vroeger zorgt ervoor dat in een soortgelijke situatie het beschermingsmechanisme opnieuw wordt getriggerd.
Afhankelijk van hoe je zenuwstelsel reageert ren je de deur uit –flight, snauwt diegene af –fight, of sla je volkomen dicht –freeze.
Trauma-reactie
De fight/flight/freeze-reactie is sneller dan de mind en maakt dat we reageren zonder daar bewust voor te kiezen. Dat noemen we een trigger of een trauma-reactie.
Het is heel fijn dat dit deel van het zenuwstelsel zelfstandig werkt want daardoor springen we ook op tijd weg voor een auto. Maar als het nog staat afgesteld op onze kindertijd en we snauwen nu iemand af om een vriendschappelijk bedoeld gebaar, dan is het misschien tijd voor wat zelfonderzoek.
Wat doe je met trauma-reacties?
Reageer je regelmatig vanuit dit soort automatische patronen?
Dan mis je ook het leukste laagje van het leven… verbinding, dat wat het leven sjeu geeft. Bovendien kosten die beschermingsreacties vreselijk veel energie, wat weer ten koste gaat van je gezondheid.
The price of our vitality is the sum of all our fears
~ David Whyte
Vertaling: De prijs van onze vitaliteit is de optelsom van al onze angsten
Krappe jas
Het leven kan zo overvloedig geweldig zijn… het is doodzonde om als volwassene te blijven hangen in oude beschermingspatronen. Die zijn 9 van de 10 keer allang niet meer functioneel. Sterker nog, ze belemmeren ons in onze ontwikkeling.
In de emotiecoachsessies noem ik dat een te krappe jas. Ooit je lievelingsjas, maar nu is ie te klein geworden en beperkt ie je in je bewegingsvrijheid. We kieperen ‘m niet direct in de kledingbak, maar het is wel zaak om bewust te gaan voelen of de jas nog nodig is, zodat we niet meer vastzitten in onze oude reactiepatronen.
Dus, laten we de mouwen opstropen en aan de slag!
Wat te doen bij automatische trauma-reacties?
Even een paar mogelijke trauma-reacties:
- disproportioneel reageren, niet in verhouding tot de situatie
- wegduiken, als in letterlijk vertrekken, of figuurlijk door ‘eruit’ te vliegen
- op ‘blanco’ schieten; je voelt je levendig als verse vis, lekker in flow en plots ben je er niet meer bij
Het gaat om het automatische reageren vanuit oude patronen, alsof je er zelf geen keuze of invloed op hebt.
Herkenbaar?
Herken je dat je jezelf ineens kwijt bent? Of dat een snauw je ontglipt, terwijl je verdomd goed weet dat je reactie niet in verhouding staat tot wat er gebeurde?
Dat is ‘m, de oude jas; je beschermingsmechanisme in actie. Ooit nodig geweest omdat je je als kind onveilig voelde, maar nu als volwassene vaak overbodig.
Zie het als een uitnodiging tot zelfonderzoek. Als je tot de conclusie komt dat deze jas je niet meer past, of als je niet steeds opnieuw ‘geregeerd’ wilt worden door je emoties, dan zijn de volgende stappen essentieel.
De stappen
Daar gaat ie:
Stap 1
Voel je dat je eruit vliegt, of in vechtmodus belandt om een futiliteit? Dan geeft je systeem het signaal Onveilig!
Maak het veilig voor jezelf door uit de situatie te stappen. Doe letterlijk een stap achteruit, kijk even weg of ga naar het toilet. Adem dan rustig in en uit en concentreer je daarop. Zo herstel de verbinding met jezelf en schakelt het denkende deel van je brein weer in zodat je weer kunt nadenken.
Stap 2
Ben je er weer? Geland in je lijf?
Dan kun je voelen wat er nodig is op dat moment, in die situatie. Extra leuk, als je dan ook weet wat de verschillende emoties je te zeggen hebben. Jay voor de emotie-leer! 😉
Grofweg kunnen we stellen dat een verruimende emotie betekent ja, doen! en een verkrampende zegt; nee, dit is nu niet voor jou.
Emoties als gids
Een beetje kennis van je emoties en zenuwstelsel helpt je om te voelen wat er nodig is. En elk moment is dat weer iets nieuws.
Zo pak je innerlijke leiding. Het leven wordt fris en verrassend, omdat het niet meer vanuit je koppie komt, maar vanuit je essentie, degene die je werkelijk bent.
Je emoties gebruiken als je innerlijke gids voor het leven, is volledig in lijn met de natuurwetten en zorgt voor innerlijke rust. Weg geestdodende routine, weg saaie automatismen. Niet meer dat lege paniekhoofd of jezelf verliezen in verhalen, maar een kalm brein in een ontspannen lijf, waarin flow en levenslust vrij kunnen stromen.
Weg routine!
Laten we alles gebruiken wat ons gegeven is, niet alleen het verstand, maar ook emoties. Dan kunnen we niet anders dan herkennen wie we werkelijk zijn, met de intelligentie en magie van onze eigen natuur en alle levende wezens.
Bonus: je krijgt vertrouwen in jezelf en je eigen systeem, en onherroepelijk zullen innerlijke rust, sjeu en avontuur volgen. Je voelt je bruisend en in flow. Je leeft!
Dromen
Kortom, als je je dromen wilt manifesteren, maak je leven dan niet veilig door de buitenwereld te willen controleren maar vindt veiligheid in jezelf, met een beetje hulp van je emoties.
Veiligheid vind je niet in de buitenwereld
maar in de bedding van je hart
Als je een keer samen wilt oefenen, klik dan op de groene knop voor de online agenda.
Of stuur me een mailtje met je vraag of voorkeursdatum.
Weet je welkom!
Emoties leiden ons naar flow, rust en levenslust
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en ontvang gratis de
Eerste Hulp bij Heftige Emoties
In 7 stappen naar mentale rust en flow ➡
De ervaringen van eventuele mensen uit mijn artikelen zijn gebaseerd op wat ik tegenkom in de sessies of in het leven, maar de namen zijn fictief en enige overeenkomst met personen berust op louter toeval.
