Wat doe ik bij trauma-reacties?

Leidt je een middelmatig leven vol routine en zonder avontuur?
Leef je achter veilige muurtjes?

De tekst van de foto hierboven kan volgens de natuurwetten simpelweg niet kloppen.
Leven op routine is niet veilig, dat is een leven ingericht op angst.

Veilig ben je als je hoofd en je lijf relaxed zijn, als je je ontspannen voelt, in flow. Je zenuwstelsel bevindt zich dan in parasympathische staat.

Beschermingsmechanismen

Richt je je leven echter in op alles veilig houden, dan leef je in schijnveiligheid oftewel in freeze: Dat wat een vogeltje doet in de klauwen van een kat. De uitweg is dan voor dood blijven liggen en hopen dat de kat z’n interesse verliest.

Dat doen-alsof-je-dood-bent is overigens geen vrije keus, het beschermingsmechanisme komt simpelweg in actie. Dit werkt ook zo bij ons. Als je je aangevallen voelt, schakelt het zenuwstelsel om naar het sympathische deel en schiet je in een van deze drie: vechten, vluchten of bevriezen.

Komt geen gedachte bij aan te pas. Sterker nog, je cortex wordt tijdelijk uitgeschakeld, je kunt niet eens meer nadenken.

Trauma-reacties

Je hoeft geen vreselijkheden in je jeugd te hebben meegemaakt, om in je huidige leven last te hebben van trauma-reacties. Veiligheid in jezelf is belangrijk om prettig te kunnen leven en niet te worden ‘gestuurd’ door oude beschermingspatronen.

Over het algemeen zijn de trauma responses die volgen uit zo’n beschermingspatroon not pretty: Je snauwt, verzint een smoes en vertrekt, of je bent er niet meer bij met je aandacht en ‘vliegt eruit’.

Veiligheid heeft alles met trauma te maken en daar hebben we allemaal last van, in meerdere of mindere mate.

Stomp

Een flinke stomp van je kleine broertje vroeger kan genoeg zijn geweest om een traumatische imprint te veroorzaken.

Krijg je nu een goed bedoeld duwtje van een vriendin of je partner, dan kan dat binnenkomen als een mokerslag. Snauwend loop je de deur uit, die je hard achter je dichtgooit. Té hard, dat hoor je zelf ook. Of je slaat volkomen dicht en trekt je terug in jezelf.

Die imprint zorgt ervoor dat je beschermingsmechanisme wordt getriggerd en dat je reageert als door een wesp gestoken.

Beschermingsmechanisme

Een onbewuste reactie vanuit fight – flight – freeze zorgt er dus voor dat als zich een soortgelijk moment nú voordoet, dat je er opnieuw ‘uitvliegt’ zonder dat je daar bewust voor kiest; dat noemen we een trauma-reactie.

Heel fijn dat we een beschermingsmechanisme hebben, want het zorgt er ook voor dat je wegspringt voor die auto die je niet zag aankomen. Maar als we onze omgeving reactief afsnauwen om een vriendschappelijk gebaar, dan gaat er iets mis.

Wat doe je met trauma-reacties?

Reageer je wel vaker met dit soort automatische reacties? Dan mis je het leukste laagje van het leven…verbinding, dat wat het leven sjeu geeft. Bovendien kost het vreselijk veel energie.

The price of our vitality is the sum of all our fears

~ David Whyte

Vertaling: De prijs van onze vitaliteit is de optelsom van al onze angsten

Het leven kan zo overvloedig geweldig zijn… doodzonde om te blijven hangen in oude beschermingspatronen. Die zijn in je huidige leven 9 van de 10 keer niet meer functioneel of, ze werken je zelfs tegen.

In de sessies hebben we het dan metaforisch over een te krappe jas. Die was functioneel toen je ‘m nog paste, maar nu beperkt ie je in je bewegingsvrijheid.

Dus hup, laten we de mouwen opstropen en aan de slag!

Wat te doen bij automatische trauma-reacties?

Even een paar voorbeeldjes van trauma-reacties:

• disproportioneel reageren, niet in verhouding tot de situatie
• wegduiken, als in letterlijk vertrekken, of figuurlijk door ‘eruit’ te vliegen
• op ‘blanco’ schieten; je voelt je levendig als verse vis, lekker in flow en plots ben je er niet meer bij

Het gaat om het reageren vanuit automatische patronen, alsof je er zelf geen keus of invloed hebt.

Herkenbaar?

Herken je dat je jezelf ineens kwijt bent? Of dat je een snauw ontglipt, terwijl je deep down verdomd goed weet dat je reactie niet in verhouding staat tot het ‘vergrijp’ van de ander?

Dat is ‘m dus, je beschermingsmechanisme in actie.

Zie het als een uitnodiging om naar binnen te kijken en te onderzoeken of dat nog wel nodig is. Als je tot de conclusie komt dat dit automatische patroon je niet meer past, kun je het volgende eens proberen:

Stap 1
Voel je dat je eruit vliegt of in vechtmodus stapt om een futiliteit?

Dan is de eerste stap het veilig maken voor jezelf door jezelf uit de situatie te redden. Doe letterlijk een stap achteruit of ga even naar het toilet. Adem even rustig en herstel de verbinding met jezelf. Dan kun je weer nadenken.

Stap 2
Ben je er weer? Geland in je lijf?

Dan kun je voelen wat er nodig is op dat moment, in die situatie. Leuk als je dan ook een beetje weet wat de verschillende emoties je te zeggen hebben. Jay voor de emotie-leer! 😉 Grofweg kunnen we stellen dat een verruimende emotie betekent ja, doen! en een verkrampende zegt; nee, niet voor jou op dit moment.

Weg routine!

Zo helpt een beetje kennis van je emoties en zenuwstelsel je, om te voelen wat je nodig hebt. Elk moment is dat weer anders. Noem het innerlijke leiding. Die is immer verrassend omdat dit niet vanuit het koppie komt, maar vanuit je essentie, degene die je werkelijk bent.

Emoties gebruiken als je innerlijke gids zorgt voor rust. Niet de leegte van een blanco paniekhoofd maar een rustig brein, in een ontspannen lijf waarin flow en creativiteit vrij stroomt.

Weg uit de routine. Weg saaie automatismen. Je voelt je bruisend, je leeft!

Leer je eigen systeem gebruiken, je brein én je emotionele systeem, dan krijg je letterlijk vertrouwen in je zelf. Rust, sjeu en avontuur volgen onherroepelijk.

Veiligheid in je hart

Zoek veiligheid niet in de buitenkant door je leven veilig te maken, maar vindt het in de bedding van je hart, in jezelf.

Veiligheid vindt je niet in het leven buiten je,
veiligheid vindt je in de bedding van je hart

Vreugde

Dus pak je vergrootglas en ga op zoek naar dat beginnetje van vreugde, van inspiratie en verlangen, en neem dat kleine vlammetje dat héél erg serieus.

Grijp dat minuscule gevoel van naaa.. misschien leuk, en geef het je volledige aandacht. Zie, dat ene ideetje hengelt het volgende naar boven, en meer en meer en meer. Voor je het weet groeit het uit tot een heus plan! (¹ Mogelijk moet je je abonneren op de nieuwsbrief alvorens dit te kunnen bekijken. De moeite waard! )

Mooie bijwerking; hoe meer plannen, hoe meer vreugde, hoe minder ruimte er overblijft voor angstscenario’s in je hoofd.

Leuke spanning

De opwinding die bij nieuwe ideeën komt kijken kan wat spanning oproepen. Hou je echter je aandacht op dat vreugdevlammetje, dan kun je dat beetje stress prima in toom houden. Sterker nog, ’t geeft je een dotje extra energie. Ja, ook jij kunt dat, want zo zijn wij mensen gebakken 🥰

Kan je wel een handje gebruiken?

Dus mocht je regelmatig verdwalen in angstscenario’s en ben je het zat? Probeer ‘ns een nieuw pad, iets dat je nog niet kent en verras je jezelf. Wie weet plopt er zomaar een heerlijk idee op als je je impuls volgt.

Je bent van harte welkom voor een sessie emotiecoaching. Dan gaan we samen op zoek naar je vreugdevlammetje. Voor je het weet heb je een gebruiksaanwijzing voor het leven te pakken.

Weet je welkom bij de EmotieGids

EmotieCoaching is gebaseerd op non-dualisme met de natuurwetten als uitgangspunt

---

Regelmatig zo’n artikel in je mailbox? Laat dan je email achter.
De EmotieGids bij het ontbijt.
Lekker positief en duurzamer dan de krant. 

---

De ervaringen van eventuele mensen uit mijn artikelen zijn gebaseerd op wat ik tegenkom in de sessies of in het leven, maar de namen zijn fictief en enige overeenkomst met personen berust op louter toeval.