Ik las een artikel van De Correspondent-auteur Lisanne van Sadelhoff met de vraag wat de rol is van rouw in onze samenleving.
Hè, gatver.
Ja, ik weet het. Rouw is niet sexy.
Maar soms moet het even. Het overkomt namelijk de beste. En je mag dit artikel overslaan hè. Hier, lees dan lekker deze, over Vreugde.
Klein houden
Voor mij is Rouw in onze samenleving een veel te groot onderwerp. Rouw is sowieso al zo’n groot ding, dat ik het juist klein wil houden.
Daarvoor moet ik wel een oude koe uit de sloot trekken: mijn dode echtgenoot van weleer. Oef.
Ik duik in mijn herinneringen en parafraseer de vraag van Lisanne: Hoe destilleer ik uit die pokkenjaren wat de rol is geweest van mijn rouwproces?
Toen en nu
Als je al wat langer meeleest, dan weet je dat het ophalen van pijnlijke herinneringen contra de emotie-leer is. Want door je aandacht te richten op het verleden, verlies je de realiteit uit het oog.
Toen is niet nu. Realiteit is, dat mijn man toen overleed maar dat ik nu weer gelukkig getrouwd ben.
De huilparadox
Het ophalen van pijnlijke herinneringen heeft direct feedback van je emoties tot gevolg: Wakker worden! Verkeerde afslag in je denkweg! Hatsiekadee, emotionele kramp in de vorm van verdriet.
Terwijl we denken dat het andersom is. Zoals Carolien onlangs zei in een sessie: ‘Wat bedoel je nou? Ik huil omdat ik verdrietig ben. Dat is toch logisch?’
Ja, dat klopt. Half.
Want verdriet is niet de oorzaak van je tranen. Verdriet komt als feedback op iets wat je gedacht hebt.
Wat gebeurt er dan?
Als we als kind huilden, kregen we vrijwel standaard de vraag: Waarom huil je? Wat is er gebeurd? Ik herinner me dat ik dat een rotvraag vond. Ik wíst niet wat er aan de hand was. Je kunt emotionele pijn niet oplossen in de mentale laag.
Maar intussen was wel je aandacht afgeleid van het ervaren van de emotie naar het mentale zoeken van een antwoord. Een aangeleerd patroon dat we in de loop der jaren verfijnden.
Ondertussen weten we dat emoties een functie hebben, Ja oké, ik had er even een opleiding voor nodig, en dat verdriet opkomt als feedback op je gedachten.
Je ziel geeft feedback op je gedachten
via je emoties
Reinigende emotie
De boodschap van verdriet bestaat eigenlijk uit twee delen: verdriet is het vasthouden aan pijn, terwijl huilen betekent dat je iets loslaat.
Een reinigende emotie.
Dat loslaten kan gaan om iets wat niet -meer- bij je past. Bijvoorbeeld een gedachte die niet voedend is of een oude overtuiging die niet meer klopt bij wie je nu bent. Of het gaat om een letterlijk verlies zoals bij overlijden, een scheiding of een baan.
Helende tranen
Wat er ook losgelaten moet worden: je tranen zijn helend en brengen je terug in balans. Mits je niet verdwaalt in je gedachten. Want haal je even later dat beladen onderwerp opnieuw in je herinnering, dan moet je systeem zich wederom herstellen. En komen er opnieuw tranen om je weer in balans te brengen.
Dit terughalen in je herinnering gaat niet perse bewust, soms wordt dit proces getriggerd door iets in je ervaring van het moment.
Groot verdriet
Met Carolien ging het zo: Haar man overleed jaren geleden. Intussen heeft ze ook alweer een paar jaar een nieuwe partner. Toch blijft het verlies groot aanwezig in haar leven. In gesprekken met vriendinnen duikt het regelmatig op.
Carolien is niet graag alleen thuis omdat ze dan geconfronteerd wordt met haar verlies. Ze woont niet samen met haar partner dus ze spreekt regelmatig af met haar vriendinnen. Als ze thuiskomt na zo’n afspraak, is ze doodmoe. Wat een gezellige avond zou moeten zijn, kost haar energie in plaats van dat het iets oplevert.
Wat is er aan de hand?
Als Carolien op zo’n vriendinnen-avond haar verlies bespreekt, haalt ze het verleden naar het nu. De kramp van verdriet die ze dan voelt, is een boodschap van haar ziel om haar te waarschuwen dat ze iets denkt of gelooft, wat niet -meer- bij haar past. Wat dat precies is, vraagt om reflectie.
Ook gaat ze voorbij aan wat er om haar heen gebeurt: de muziek, de mooi opgemaakte borden in het restaurant, de stemmen om haar heen, de smaken, de geuren. Kortom, alle ervaringen die binnenkomen via haar zintuigen. Die ervaringen, dát is haar realiteit.
Balans
Verdriet -of rouw- is geen continue staat van zijn. Ons leven is een aaneenschakeling van nu-momenten. Haal je het verdrietige verleden naar het nu, dan krijg je opnieuw feedback van je emoties en zal je systeem je opnieuw in balans moeten brengen.
Het leven is een aaneenschakeling van nu-momenten
Wat is nu de crux?
Zoals gezegd, verdriet is vasthouden aan iets wat was. Tranen betekenen loslaten en brengen je terug in balans. Als je daarbij weet dat emoties verdwijnen als ze mogen stromen, heb je de uitweg te pakken.
Dus? Hoe kom je van verdriet af?
Laat verdriet stromen als het opkomt. Tranen zijn niet perse noodzakelijk, het stromen is wat er nodig is.
Sit with it.
Verdwaal niet in je hoofd met zoeken naar het waarom. Focus je op het fysieke en laat je gedachten voorbij waaien.
Als je je verdriet op deze manier kunt dragen zul je zien dat het een kwestie van seconden is. En dat het stukje bij beetje oplost.
Taaie klei
Terug naar mijn ouwe koetje: Ik herinner me van het eerste jaar na het overlijden, dat het voelde alsof ik probeerde te zwemmen in een zwarte modderpoel met taaie klei.
Af en toe had ik mazzel en kwam ik langs een eilandje van rust.
Soms schrok ik van mezelf als ik een uur niet verdrietig was. Dat veroorzaakte dan weer andere emoties zoals schaamte en schuld.
Herinneringen vervagen
Naarmate de jaren verstreken groeide het aantal eilandjes en werd het steeds rustiger van binnen. Het verdriet loste stukje bij beetje op, de schaamte werd minder en het schuldgevoel raakte op de achtergrond.
Ook de herinneringen werden minder. De essentie van dood is tenslotte dat er geen nieuwe ervaringen meer bijkomen.
Je zou er emotioneel van worden. Maar dat is een andere emotie, uit de emotiegroep Liefde, waar ook weer veel over te vertellen valt.
Dragelijk verdriet
Mijn ervaring met rouw is dat het zuivere verdriet goed te dragen was. Het huilen was hevig, de pijn vlijmscherp en diep maar het gaf schone sneeën.
De emoties er omheen van schuld, schaamte, vernedering, berouw en spijt, oh de spijt, veroorzaakten de rafelranden en de zwarte drek. Dit gevecht met mezelf viel me zwaar. En petje af, in eigenwijsheid, volharding en het veroordelen vond ik in mezelf een geduchte tegenstander.
Ervaar het moment
Met wat ik nu weet, dat het leven een aaneenschakeling is van nu-momenten in combinatie met de zekerheid van de eindigheid, was dit mijn les van rouw; Knuffel, als je die impuls voelt, geef dat compliment als je iets mooi vindt, pak die hand als dat zo voelt, en kijk naar binnen op dat moment.
En wat was de rol van rouw? Reiniging en verzachting: door tranen en reflectie op je gedachten, veer je uiteindelijk terug in je normale toestand van liefde.
Een zekere behoedzaamheid is gebleven. Ik ervaar het niet zo zwaar als het klinkt, maar het is een beetje alsof je door een eindeloos mijnenveld loopt; Je weet nooit wanneer ie komt, maar dat ie komt is zeker.
Die wetenschap is een geweldige stimulans om keihard en met volle teugen te genieten van het moment.
Ben je verdrietig en wil je ook weer genieten?
Je bent van harte welkom om te komen oefenen met het laten stromen van wat er door je heen wil. Stuur me een mailtje via de groene knop, dan neem ik contact met je op.
Weet je welkom.
Elke week een nieuw artikel in je mailbox?
Abonneer je dan -rechtsboven- op de EmotieGids.
Lekker positief en duurzamer dan de krant.
De ervaringen van eventuele mensen uit mijn artikelen zijn gebaseerd op wat ik tegenkom in de sessies of in het leven, maar de namen zijn fictief en enige overeenkomst met personen berust op louter toeval.
Wil je ervaren wat een EmotieCoachsessie® voor jou kan doen? Stuur me een mailtje of maak een afspraak op 06 • 21211086.
