Hoe ga je om met angst – als dat zelfs de EmotieCoach niet lukt?

Foto Harry Langeveld

Ik was in Australië.

Ik raakte daar overspoeld door de vele nieuwe ervaringen. Alles ging mis: Ik voelde me ellendig, ziek, afhankelijk, had geen grip meer op mijn humeur, mijn gezondheid, mijn leven.

Ik schreef zelfs geen blogs meer. Ik hield me dus ook al niet aan mijn afspraak met jou.

Shit

Vooral dat laatste zit me niet lekker, excuses. Ik zou een voorbeeld moeten zijn. Ik ben verdorie EmotieCoach. Met hoofdletters!
Lekkere coach dan; When the shit hits the fan, glij jij al uit bij de eerste bocht. En dan praten we over een vakantie hè… Hoezo shit?!

Loslaten Henriette… adem in, adem uit.
Wat nou loslaten? Je doet beloftes die je niet waarmaakt! En wtf betekent dat woord, loslaten? Hoe doe je dat in godsnaam?

Een stukje slachtoffer

We zijn nu een week thuis. Het schrijven wil nog steeds niet lukken. Mijn interne criticus maakt het me niet makkelijk.
Welja, doe er ook nog een stukje slachtoffer-gevoel bij om de boel wat sjeu te geven. Alsof schuldgevoel en schaamte niet genoeg zijn.

Er is maar een manier om uit deze impasse te komen, en dat is thuiskomen. Letterlijk terugkomen in mijn vertrouwde omgeving hielp al een beetje, maar thuiskomen in mijzelf is de noodzakelijke stap.

Bij mij lukt het een niet zonder het ander, is me pijnlijk duidelijk geworden. Naarmate ik langer van huis was, raakte ik verder van mezelf verwijderd.

Veel en extreem

De vele indrukken, de constante sociale prikkels, het steeds wennen aan nieuwe plekken, de dodelijke spinnen (went niet), extreme temperatuurwisselingen, spanning vanwege de oprukkende bosbranden, het hield niet op.

Genoeg om van de leg te raken. Eigenlijk niet zo gek, maar toen ik er middenin zat begreep ik er geen hout van.

Tot ik ziek werd.

Signalen genegeerd

Ziekte is voor mij een signaal dat ik wakker moet worden. Mijn lichaam probeert me iets duidelijk te maken: Ik heb de eerdere signalen blijkbaar niet opgemerkt en uiteindelijk is er dan nog maar één redmiddel over: Het lichaam stopt met doen wat het normaal doet.

Dat hakte er in. Ik moest gas terugnemen.
Moest? Hoezo moest? Als je trouw aan jezelf was gebleven, als je eerdere signalen serieus had genomen, had het niet zo ver hoeven komen. ‘Moeten’ is een smoes. ‘Moeten’ is geen verantwoordelijkheid nemen. Moeten is geen of verkeerde keuzes maken.
Ja ja, nu weet ik het wel, niet zo streng voor jezelf, Jetje.

Aanpassen

Ik had inderdaad eerdere signalen serieus moeten nemen. Maar hé, je krijgt niet altijd je zin in het leven. We hadden daar te maken met een partner, een zoon, vrienden. Wij konden ons makkelijk aanpassen, die vrienden moesten werken en hadden verplichtingen.
Aanpassen ten koste van jezelf? Hoe leuk is dat voor de anderen als jij ziek in bed ligt en verzorging nodig hebt? Zij hadden het een stuk minder lastig gevonden als je je grenzen eerder had aangegeven. Als je goed voor jezelf gezorgd had.

Schaamte en schuld

De schaamte, als ik de slaapkamer uitkwam met natte lappen op mijn hoofd tegen de zonnesteek.

Het schuldgevoel, als ik niet gezellig was en niet meeging met uitjes. Ik was diep teleurgesteld in mezelf. Ik blijk geen sociaal dier te zijn.

Sommige mensen vinden het fijn als je je eigen plan trekt, omdat ze zelf ook geen sociale hoogvliegers zijn. Daar is het makkelijk vertoeven.

Maar er zijn ook mensen die wél sociaal zijn en van gezelligheid houden. Die het ons graag naar de zin maakten. Waardoor ik me steeds zo’n lul voelde.

Schurende billen

Want ik hoef niet naar het zwembad. Gloeiendhete zon! Chloor! Een nat badpak!
Ik wil niet naar het strand. Meer zon! Schurend zand tussen je billen!
En zeker niet mee met een bootje. Nog heter! Op elkaars lip zitten! Er niet afkunnen!

Heel teleurstellend dat ik zo asociaal ben en dat allemaal niet wil.

Ja. Dus?

Nouja, gewoon. Stom.

Oké, jij hebt gelijk. Sticker?

…

Zo. Die is even stil.
Heeft mijn ego nou zo graag gelijk of was het de sticker die ’t hem deed? ;>)

Ego

Ik dwaal af, maar zo gaat het natuurlijk wel: We hebben de hele dag discussies met onszelf. Discussies tussen ego en ziel zou je kunnen zeggen.

Ego’s staan niet bekend om hun avontuurlijke inborst. Ego houdt van veiligheid, zekerheid, controle -al is ’t maar voor de schijn-, en voorspelbaarheid.

Ego neemt altijd de leiding en vertrouwt niemand. Ego is een bangepoeperd maar zal dat nooit toegeven. Ego heeft trouwens ook altijd gelijk.

Ziel

En dat maakt het soms lastig voor ziel om ertussen te komen. Want onze ziel is liefdevol, schreeuwt niet, hoeft niets, IS gewoon.

Ziel zou makkelijk de leiding van ego kunnen pakken. Maar ziel weet dat het zo niet werkt. Misschien is dat wel wat er met vrije wil wordt bedoeld.

Ziel wacht geduldig af, tot we wakker zijn en haar de leiding geven.

Waar ego de leiding pakt, wacht ziel wijselijk af tot wij haar de leiding geven

Het gaat om vertrouwen. Leren vertrouwen dat alles goed komt, dat alles wat er in je leven gebeurt, een reden heeft. Dat dat kansen zijn om jezelf te ontwikkelen, te groeien in wie je werkelijk bent.

Oude patronen

Als ik met die ogen naar de gebeurtenissen van deze reis kijk, zie ik direct wat er mis ging. Ik ben in een oude valkuil gestapt en heb mezelf niet durven uitspreken.

Ik sta erom bekend dat ik geen blad voor de mond neem, maar dat is draaien op de automatische piloot. Zo gauw het om belangrijke dingen gaat Belangrijk? Stel je toch niet zo aan! vind ik het moeilijk om voor mezelf te zorgen.

Vechten vluchten bevriezen

Bijvoorbeeld als het tegen andermans plannen ingaat. Dan schik ik in. Automatisch.
Om niet alleen achter te blijven? Om aardig gevonden te worden? Om niet ‘lastig’ te zijn?

Ik weet niet waarom, want het gaat niet bewust.

Naarmate ego zich onveiliger voelt, worden oude overlevingstactieken moeiteloos uit de kast getrokken en vallen we terug op oude patronen. Fight flight freeze. (¹Daar ben ik voor aan het doorleren. Klik voor meer informatie over Tension Release Exercises.)

Angst

Ik weet dat het oude patronen zijn. Maar soms red je het niet met die kennis alleen. Dan is er meer nodig om uit angst te komen.

De eerste stap die ik altijd vergeet omdat ik in angst niets meer weet en geen verbinding meer heb met mezelf, is veiligheid zoeken. Dan pas kan de hersenvernauwing die angst veroorzaakt, zich weer ontspannen en kunnen we weer nadenken.

Ego voert uit

Man man man, moest je daar nou heel Australië voor doorreizen?
Mijn hemel, daar is ie al weer. We hebben het maar te stellen met dat eeuwige commentaar van ons ego. Gelukkig weet ik nu weer wat het ego werkelijk is: een stuk gereedschap om ideeën uit te werken. Of om dit stuk te typen.

Of om na te denken over angst. Bepalen in hoeverre die angsten nou reëel waren of niet: Ja, je bent de party-pooper als je niet mee gaat met dat uitje. En ja, je bent niet zo aardig als je zou willen zijn. Dat is dan zo. Take it or leave it.

Gebruik je brein voor dat, waar het goed in is. Dan kunnen we de leiding leggen waar ie thuishoort: bij je ziel, de werkelijke jij.

Vindt je ego ook fijn, die rust.

---

Verlang je ook naar rust?
Je bent van harte welkom om samen met mij je emoties te onderzoeken. Ik wijs je de richting en geef je zo snel mogelijk het gereedschap in handen, tot je het zelf kunt.

Weet je welkom.

Elke week een nieuw artikel in je mailbox? 
Abonneer je dan -rechtsboven- op de EmotieGids. 
Lekker positief en duurzamer dan de krant. 

De ervaringen van eventuele mensen uit mijn artikelen zijn gebaseerd op wat ik tegenkom in de sessies of in het leven, maar de namen zijn fictief en enige overeenkomst met personen berust op louter toeval. 
Wil je ervaren wat een EmotieCoachsessie® voor jou kan doen? Stuur me een mailtje of maak een afspraak op 06 • 21211086.