Afgelopen maandag zag ik een filmpje, genaamd At the feet of the Wisemen. Een oudere man vertelt daarin over het gesprek dat hij voerde met een 13-jarig jongetje, ergens op het platteland in India.
Wat wil je nou echt?
‘Het jongetje zegt: ‘Wat zou je werkelijk willen? Want wat je ook wenst, of het nou een auto of een huis is, waarom zou je dat willen?’
‘Ik zou me geweldig en veilig voelen.’ antwoordde de man.
‘Dus je wilt je veilig voelen? Waarom zou je je geweldig of veilig willen voelen?’
‘Zodat ik eindelijk vrede in mezelf kan vinden.’
Vrede in onszelf
‘En zo’, vertelt de jongen, ‘vragen we onszelf steeds af Waarom? Net zolang tot we uitkomen bij Ik wil het geluk vinden. Dan komen we tot de kern van wat we als kind al wilden en waar we nog steeds naar verlangen: vrede in onszelf.’
De man bleef maar vragen stellen, net zolang tot de jongen hem uiteindelijk antwoordde:
‘De antwoorden liggen in jou.’
‘Nee, dat kan niet zo zijn,’ zei de man, ‘Ik ken geen vrede, liefde of vreugde. Vertel me, hoe vind ik dat?’
Vraag me om een spiegel
En de jongen zei: ‘Vraag me om een spiegel zodat je kunt zien of dat wat ik je gaf, zo helder is als water. Als het je dorst niet gelest heeft, dan was het geen puur water, óf je had geen dorst. Als je in die spiegel kijkt, dan zal je zien dat je dorst gelest wordt en je zult weten dat wat ik je gaf, puur water was.’
Wij zijn allen een
Wij mensen zijn spiegels. We kunnen alleen de kracht en de schoonheid van een ander herkennen, omdat we onszelf gereflecteerd zien in de ander. Dat is de essentie van de natuurwet: We zijn allen een.
Dit is de link naar het filmpje: At the feet of the Wisemen.
