Weet je nog, op de kleuterschool met verven?
Je koos de mooiste kleur, blauw natuurlijk. Kwast erin en verven maar.
Ooh, die gele is ook mooi! Likkie erbij.
Getsie, nou is ie groen.
Weet je wat… beetje rood erbij.
Hé, nou is ie donkerbruin. Nou moe.
Juuuuuf! Mag ik nieuw papier?!
Welke kleur je ook toevoegde, er veranderde niks meer aan die bruine poepkleur.
Hetzelfde
Daar denk ik aan, als ik een kantoorboekhandel binnenstap in Melbourne.
Ik loop aan de andere kant van de wereld en wat zie ik? De gouden-draad-archief-bakjes van de Hema. Met bijpassende pennenbakjes ernaast.
Verrast struin ik verder en hé, daar zijn ook de notitieboekjes met Notes of a genius in gouden letters op de kaft. Ook Hema.
De Sherlock in mij ontwaakt: ik kijk scherp rond. Wat blijkt? Zo’n 93 procent van het assortiment hier in Melbourne komt me bekend voor.
Overal hetzelfde
Herkenning is fijn. De fabrieksinstelling van ons brein staat op Been there, done that.
Dat is functioneel want het scheelt prikkels, tijd en energie als je de wereld om je heen niet continu intensief hoeft te bestuderen. Veiligheid. Rust.
Maar wat doet die mondiale soep van herkenning met ons? Als we wereldwijd dezelfde producten aangeboden krijgen, dezelfde informatie via google vinden, dezelfde films zien, hetzelfde voer eten? Gaan we dan ook op elkaar lijken?
Worden we dan net als die bruine klodder op je tekenpapier?
Ik pak me bij de lurven en schil een appeltje met mezelf: Zo eendimensionaal kan het niet zijn, het ligt vast genuanceerder. Je doet aannames en maakt je er te makkelijk vanaf, tante Jet.
Ego gaat los
Maar het klopt! tolt het rond in mijn hoofd. Mensen gaan zelfs letterlijk op elkaar lijken door gemengde huwelijken. De wereld wordt steeds minder divers, kijk maar naar de dieren, veel soorten sterven uit, iedereen praat over dezelfde dingen, straks nog in dezelfde taal ook. Het wordt allemaal een pot nat!
Daar gaat het koppie los. Mijn ego weet precies hoe alles zit en zal het mij wel even uitleggen. Lekker, in hapklare brokken en keiharde stellingen, dat is het ego wel toevertrouwd.
Geraaskal
Er is ook een andere manier van kijken, zeker weten, maar hoe zat dat ook alweer?
Oja, focus naar binnen en proberen de zachte stem van mijn ziel achter het geraaskal te vinden.
Maar het loket is gesloten.
’t Lukt me niet.
Wereld vergaat
Mijn ego geeft zich niet gewonnen, het blijft tetteren in mijn hoofd.
Het komt misschien door de hectiek van het rondreizen door Australië. We zijn steeds bij andere mensen in huis en leven uit de koffer. Simpele stellingen bieden dan veiligheid.
Kijk, ratelt het ego door, ik snap de wereld! Wij zijn één pot nat en daarom gaan we naar de ratsmodee (1 De ratsmodee, zelfst.naamw. (m.) Uitspraak: {‘rɑtsmode}, naar de ratsmodee gaan (kapot gaan, naar de bliksem gaan) (Zuid-Drenthe, Veenkoloniën), in naor de ratsmedee naar de bliksem. As alles kepot valt, dan zeg ie: Dat is naor zien ratsmedee (Hol), Hij vul op zien kneien en do was zien heile bukse naor de ratsmedee (Bco), Rats(e)medee, de koppies vulen mij oet de handen en kepot! (Emm)
Bron: Kocks, G.H. (1996-1997), Woordenboek van de Drentse Dialecten (WDD), Assen: Van Gorcum ). Zo zit het en niet anders!
Stellige overtuigingen
Mijn ego ratelt maar door.
Het ego is angstig. Het klauwt om zich heen en probeert chocola te maken van de grote boze buitenwereld.
Het ego doet wel graag alsof maar het is niet gemaakt op leidinggeven aan je binnenwereld.
Let maar ’s op, hoe groter de angst voor het onbekende, hoe stelliger onze overtuigingen worden.
De ziel
Maar kloppen die overtuigingen wel?
In tegenstelling tot het ego, kan onze ziel nuanceren. De ziel laat twijfel toe, erkent dat sommige dingen nou eenmaal niet te weten zijn. De ziel neemt rustig de tijd.
Onze ziel weet ook hoe fluïde de werkelijkheid is, en dat zekerheden niet altijd zo zeker zijn als het ego denkt.
De ziel weet dat de waarheid eerder te vinden is in de fijne nuance, dan in de loze ‘zekerheden’ van het ego.
De praktijk
Maar dan de weerbarstige praktijk.
Het ego wil zekerheid en liefst keiharde uitspraken om zich aan vast te kunnen klampen. Het stelt dan ook de volkomen legitieme vraag: Maar hoe dan?!
Dat is een belangrijke vraag, want met het stellen ervan heb je je ingang.
Dát is namelijk het moment waarop de ziel het roer kan overnemen. Als het ego een vraag stelt, en daarmee toegeeft het eigenlijk niet te weten, is dat de opening voor de ziel om te antwoorden.
Pas als het ego opgeeft
kan de ziel antwoorden
Al heeft ziel misschien geen pasklaar antwoord, het feit dat ego heel even zijn snaveltje houdt, geeft je precies genoeg tijd om je focus naar binnen te richten.
Daar liggen je antwoorden.
Het ego kan zich dan richten op de uitvoering van het hoe dan. Want het uitvoeren van een taak, daar is het ego voor gemaakt.
Focus verleggen
Focus naar binnen dus.
Hoe voelt het van binnen als ik de wereld probeer te vangen in goedkope stellingen als We zijn een pot nat en We gaan met z’n allen naar de ratsmodee doordat bio-diversiteit verdwijnt? Hmm. Niet echt hartverwarmend, dit soort gedachten.
Is het zinvol om deze stellingen op waarheid te toetsen? Is het überhaupt belangrijk om te weten of we een pot nat zijn en naar de ratsmodee gaan?!
Bij deze vragen voel ik mijn lichaam direct ontspannen. Want hoe relevant zijn die vragen? Ze leiden tot niks.
Rust in je kop
Het zijn loze vragen, die leiden tot loze discussies want niemand kan in de toekomst kijken.
Niemand weet waar de wereld naar toegaat of wat het effect zal zijn van een minder rijke sortering in de menselijke of dierenwereld.
Misschien geeft het juist enorme rust als de hele wereld dezelfde archiefbakjes verkoopt als de Hema.
Wat wél zinvol is, is de wereld zo mooi mogelijk maken. Met de middelen die binnen je bereik liggen. Je hoeft de wereld niet te redden, je bent alleen verantwoordelijk voor je eigen kleine kring. Daar kun je wat betekenen en vreugde brengen.
Liefdevol
Misschien gáán we wel naar de knoppen, maar laten we dat dan zo mooi en liefdevol mogelijk doen. Zonder onze laatste uren te verprutsen met zinloze discussies over waarheden die, op het uur der waarheid, misschien helemaal niet waar blijken te zijn.
Tenslotte zijn de wonderen de wereld nog niet uit.
Wonder
Een klein voorbeeld van zo’n wondertje: Toen een paar gekke hippies in de jaren ’70 besloten geen vlees meer te eten vanwege de opkomst van de bio-industrie, verwachtte niemand dat de supermarkt vijftig jaar later vol zou liggen met vegan-producten.
Of wie had gedacht dat de nuffige haute cuisine, volledig gebaseerd op grote stukken vlees, ooit groente zou gaan omarmen? Sterrenkok Alain Passard omschrijft zijn ommezwaai, door collega’s bestempeld als culinaire zelfmoord, met een waarheid als een koe: (…) als je iets met je hart doet, werkt dat altijd.
Trend
Zo, nu een kop koffie.
Gewoon hier om de hoek, in een buitenwijk van Melbourne. Met amandelmelk, een vegan-wondertje dat ook in de rest van de wereld is doorgedrongen.
Wil je ook rust in je kop en kan je daar een handje bij gebruiken? Hier vind je alle informatie over een EmotieCoach-sessie. Of druk op de groene knop voor het maken van een afspraak.
Weet je welkom
Regelmatig een nieuw artikel over emoties ontvangen?
Abonneer je dan op de EmotieGids.
Lekker positief en duurzamer dan de krant.
De ervaringen van eventuele mensen
uit mijn artikelen zijn gebaseerd op wat ik tegenkom in de sessies of in
het leven, maar de namen zijn fictief en enige overeenkomst met
personen berust op louter toeval.
Wil je ervaren wat een EmotieCoachsessie voor je kan doen? Stuur me een mailtje of maak een afspraak op 06 • 21211086.
