Hoe blijf je in de kracht van het nu – zelfs op de crematie van je oude tantetje?

Ik nam me voor om in het moment te blijven. De kracht van het nu te gebruiken en mezelf niet verliezen in angstscenario’s, en verhalen die waren of nog gaan komen.

Maar wat is dat eigenlijk, de kracht van het nu?

Wat is daar zo nuttig aan?

Waarom wijzen hedendaagse leraren ons op de kracht van het nu?

Begrafenis

Ik kwam binnen en mijn partner zei: Dus we gaan morgen naar Parijs.

Mijn oude tante uit Parijs was overleden. Ik had me verzoend met het feit dat ik niet bij het afscheid kon zijn.

Tante was 92 geworden. Ze was de laatst levende zus van oma.

Mijn moeder zei treffend: Dit is de afsluiting van een tijdperk.

Ceremonie uitgesteld

Tante was een dag voor de nationale feestdag overleden, op 13 juli.

Op de 14e, de landelijke feestdag van Frankrijk viert heel het land feest, dus ook de begrafenisondernemer.

Joie de vivre, zullen we maar zeggen. De ceremonie werd langer dan een week uitgesteld dus nu kon ik wel!

Ik viste mijn koffer achter uit de kast en streek mijn begrafenisjurk. Op naar Parijs.

De volgende ochtend stonden we op de begraafplaats Père Lachaise met, gezien haar hoge leeftijd, nog een aardig gezelschap.

Bij het gebouwencomplex werden we naar een kleine zaal geleid. Daar vond de ceremonie plaats.

Op de trap naar beneden dwarrelde muziek uit vervlogen tijden ons tegemoet.

Neef

De eerste toespraak was van een verre neef. Op zijn woorden was niets aan te merken.

Hij vertelde uitgebreid over haar leven.

Toch bekroop me een naar gevoel. Zijn grapjes leken aanvankelijk luchtig, maar ik bespeurde nergens een liefdevol woord dus werden ze zuur.

Hij jokte niet. Er was veel aan te merken geweest op mijn tante. Maar voor mij was haar eigenzinnigheid juist iets wat haar zo volstrekt uniek maakte.

Weinig ruimte

Haar leven was comfortabel ingericht.

Ja, er was weinig ruimte geweest voor anderen. En haar ongezouten uitspraken konden flink schuren.

Ook was altijd wel iemand in de familie die niet deugde. De reden daarvoor was vaak onduidelijk: Had je bij het diner je mond niet afgeveegd, voor je het glas aan je lippen zette? Gebruikte je per ongeluk je vismes voor het snijden van de melon au jambon cru (¹)?

Gratie

Eenmaal de pineut, dan was er maar één remedie: Uitzitten tot je weer in de gratie viel.

Viel die gratie je vervolgens ten deel, dan was dat net zo’n groot raadsel als waarom je hem verloor.

Eén ding stond als een paal boven water: je leeftijd had er alles mee te maken.

Tante had zelf namelijk geen kinderen. Dus elk ongeleid projectiel onder de 21, was per definitie schuldig.

Kortom, de neef jokte niet.
Ze was een lastige tante.

Lering en vermaak

Maar ondanks dat, viel er in de buurt van tante altijd veel te lachen en te leren.

Garnalen pellen met mes en vork…. anyone? Moi!
Met fruitbestek een rijpe perzik schillen? Check!

Je hebt er niks aan maar, mocht het ooit zover komen: Ik was dankzij Tante preparé om zo aan te schuiven bij de koningin.

Ook vrienden en vriendinnen werden naadloos meegenomen in de middeleeuwse militaire opvoedtechnieken. Als puber behoorlijk gênant, maar tegenwoordig scoor ik er leuk mee als party-truc.

Voorbeeld

Nu ik erover nadenk was Tante een Paradijsvogel pur sang, rijp voor het programma Showroom. (¹ Dit was de voorloper van het programma Paradijsvogels: unieke figuren die opvallen door hun unieke eigen stijl.
Mevrouw Berck geeft in dit filmpje een paar goede tips. Ik ben toen verhuisd, want ik heb een vreselijke hekel aan de afwas. In een hotel heb je geen afwas. )

Zoek je herkenning, of denk je dat zo’n mens binnen jouw kaders moeten passen, dan doe je ze tekort. En je doet jezelf te kort.

Er is tenslotte geen mooier voorbeeld dan een authentiek levend mens dat buiten de lijntjes kleurt, simpelweg omdat dat zo voelt. Omdat er een innerlijke impuls is die aangeeft een bepaalde afslag te nemen, waar je gehoor aan geeft.

Deze Paradijsvogels rekken de standaard op en geven kleur aan ons bestaan.

We zijn hier in de wereld om expressie te geven aan ons unieke zelf. Als we ervoor open staan kunnen deze mensen een prachtig voorbeeld zijn.

Daarbij geven ze je het vertrouwen dat de wereld niet vergaat als je dingen anders bekijkt of aanpakt.

Dat vertrouwen is een voorwaarde om je te kunnen ontplooien.

Oordelen

Terug naar de toespraak van neef.

Mijn oor scande zijn woorden op zoek naar een persoonlijke noot. Iets waaruit zou blijken dat hij haar leven waardevol had gevonden.

Die bleef uit.

Het einde van zijn toespraak naderde, en ik draaide rusteloos heen en weer op de houten bank.

Mijn gedachten buitelden over elkaar heen. Ze kwamen steeds op hetzelfde uit: Hij doet haar geen recht. Zo eenzijdig mag ze niet neergezet worden op haar afscheid.

Kracht van het nu

Bij gratie merkte ik op hoe onrustig mijn lichaam was. Ik zeg gratie omdat de emotie je hopelijk wakker schudt. Maar merk je dat niet op, dan is daar niets aan te doen, volgende keer beter.

Krampt het hard genoeg en schudt de emotie je wakker? Geweldig! Dan heb je een keuze.

Je krijgt de kans om in de positie van observator te stappen en waar te nemen wat er in jou gebeurt.

Dat is de kracht van het nu in volle glorie.

Observator

In de positie van observator kun je beoordelen of de gedachte die je op dat moment hebt, voedend voor je is, of niet.

Je bent de emotie niet meer, maar je kijkt ernaar.

Dat is het moment dat je kunt voelen en bepalen wat er nodig is op dat moment.

Rusteloosheid

Ik voelde op dat moment een sterke drang om te handelen. Klik op het cijfer voor meer info (² Ik was nogal onrustig en de emotie rusteloosheid hoort bij de emotiegroep Boos.
Je voelt dat je iets moet doen, maar je doet dat niet om een of andere reden. De onrust zet je aan om toch tot handelen over te gaan. ) Ik wilde het eenzijdig geschetste beeld van tante aanvullen met mijn positieve ervaringen.

Nu was het wachten op een geschikt moment om in te breken in de ceremonie.

Spannend, want er was vooraf niet gevraagd of nog iemand wilde spreken. (³ Spanning hoort bij de emotiegroep Angst en vraagt erom, om verantwoordelijkheid te nemen voor je binnenwereld: Verzamel moed om de drempel over te gaan, óf verzamel moed en kies een andere oplossing.
Spanning is het voelen dat die keus eraan zit te komen. (Uit De Emotie Encyclopedie van Vera Helleman. Verkrijgbaar via de EmotieGids. )

Geen emotie

De volgende spreker was de echtgenote van de neef. Ze droeg een gedicht voor, uit eigen werk.

Perfect getimede stiltes.

Geen enkele emotie.

Terwijl ze sprak, leunde ze met een elleboog op het katheder terwijl ze nonchalant met haar leesbril tussen haar vingers speelde.

Ik luisterde naar een vrouw die een professionele voordracht hield, als stond ze op een Poetry Slam.

Mijn drang om in te breken werd groter, maar ik kon geen geschikt moment vinden.

Kans

Na afloop van het gedicht werd het tiental aanwezigen door de ceremoniemeester uitgenodigd om rond de kist te komen staan.

We schuifelden in stilte naar voren. Toen iedereen een plekje had ingenomen voelde de stilte rondom de kist doods.

We keken elkaar ongemakkelijk aan.

Dit was mijn kans.

Spanning

Ik opende mijn mond om te vragen of ik iets mocht zeggen. Mijn stem brak. Direct ontdooide de rest van het gezelschap uit hun bevroren toestand: Natúúrlijk mocht ik iets zeggen.

De ijzige stilte was doorbroken. Onverwachts ontroerd, verraste ik mijzelf terwijl ik hortend en stotend vertelde van de lessen van Tante aan de hand van garnaal en het pellen van de perzik.

Dit waren niet zozeer zaken van betekenis, maar ik wist dat de familie Tante op haar best zou herkennen in deze anekdotes. En daarom kregen de voorbeelden onbedoeld betekenis op dat moment.

Energie

De een na de ander vulde mijn verhaal aan met eigen dierbare herinneringen en kleine anekdotes.

Er stroomde volop energie rond de kist.

Ingehouden tranen vloeiden rijkelijk én er werd gelachen om ons unieke tantetje uit Parijs. (⁴ Deze emoties komen uit de groep Verdriet en Vreugde. Dit zijn beide regulerende emotiegroepen die ons terug in balans brengen.)

Missie

Mijn missie was geslaagd.

Mijn emoties hadden me op tijd wakker geschud. De familie was blij met de onverwachtse persoonlijke noot op het afscheid van onze paradijsvogel.

Het werd een waardige afsluiting van een tijdperk.

Herken je dat gevoel van onrust? Dat is een goed moment om je aandacht van buiten naar binnen te verleggen en te voelen wat er nodig is.

Onze emoties zijn richtingaanwijzers. Ze werken als een wekker.

Ze schudden ons wakker en wijzen altijd de weg naar dat wat goed voor ons is.

Geef je daar gehoor aan, dan gebeurt er ook van alles in de omgeving.

Wil je ervaren hoe het is om te leven onder leiding van je emoties? Maak dan een afspraak via de groene knop.

Elke week een nieuw artikel in je mailbox? 
Abonneer je dan -rechtsboven- op de EmotieGids. 
Lekker positief en duurzamer dan de krant. 

De ervaringen van de mensen uit mijn artikelen zijn gebaseerd op wat ik tegenkom in de sessies of in het leven. De namen zijn fictief en enige overeenkomst met personen berust op louter toeval. 
Wil je ervaren wat een EmotieCoach sessie voor jou kan doen? Stuur me een mailtje of maak een afspraak op 06 21211086.