Geen klik? Kwestie van energie

Gisteren een feestje bij een oude vriend.

Bij binnenkomst zat de familie al klaar; een kring van vertrouwde gezichten. De verjaardag was al een paar jaar niet gevierd, dus leuk om iedereen weer ’s te zien.

Geen klik

Jas uit, felicitatierondje, een drankje in de hand.

Ik hoefde eigenlijk nog niet te plassen, maar ik wilde al wel want ik was naast tante Mies terechtgekomen, de tante waar ik vroeger ook al een hekel aan had.

Het gesprek vlotte wederom voor geen meter. Uit beleefdheid stelde ik een vraag, maar ik wist bij voorbaat het antwoord al. Zó geen zin in…

Zij en ik hadden overduidelijk geen klik.

Vluchten

Op zo’n moment vraag ik me af: Waarom doen we dit toch?

Praten met elkaar, als het niet goed voelt? Naar de keuken vluchten, of naar buiten, terwijl je al jaren niet meer rookt?

Vaker zitten we de conversatie gewoon uit, terwijl alles in ons roept: Mag ik al weg…?

Waarom lopen we niet gewoon weg als we geen klik voelen met iemand?

Sociale normen

Tuurlijk, het antwoord is duidelijk, dat heet sociale beschaving.

Hetzelfde principe als dat je je moeder tóch een bloemetje brengt op moederdag, terwijl je een spuughekel hebt aan dat gepushte commerciële gedoe.

Het mentale overheerst

Maar wat speelt er nou werkelijk in zo’n situatie?

Wij proberen ons te voegen in een samenleving waar het koppie overheerst.

Logica, ratio en verstand zijn zaken waar je mee scoort in deze maatschappij, die worden positief beoordeeld.

De feiten

Maar laten we eens naar de feiten kijken:

We zijn energetische wezens. En energie is altijd in beweging. Dat is een natuurwet, dus daar is geen uitzondering op.

Wanneer we de energetische beweging van geen zin zouden volgen met ons gedrag, hoeven we niet te vluchten of onszelf terug te vinden op het balkon, tussen de rokers.

Je kunt dan simpelweg even checken hoe het voelt, als iemand naast je komt staan voor een praatje. Resoneert het? Dan verloopt het gesprek soepel en geniet je van elkaars aanwezigheid. Je inspireert elkaar.

Resoneert het niet? Dan is er geen interesse, wil het gesprek niet vlotten en voel je misschien zelfs wat weerstand. Het stroomt niet tussen jullie.

Verstand

In plaats van dat gevoel te erkennen, en ernaar te handelen door een stukje verder te lopen, gebeurt er iets opmerkelijks. Ons brein gaat zich ermee bemoeien.

Dus maak je een praatje, want dat is beleefd.

In het gunstigste geval duurt het niet zo lang. Maar soms heb je pech, en moet je een smoesje verzinnen om uit de situatie weg te komen.

Schuldwijzerij

Beide opties zijn onbevredigend: Blijven hangen in de situatie geeft een ongemakkelijk gevoel, maar een smoesje verzinnen om jezelf eruit te redden, gaat vaak in de richting van schuldwijzerij: de ander is saai, of kan niet luisteren.

Maar zelfs al gebeurt die schuldwijzerij alleen intern, het voelt toch niet lekker. Klik op het cijfer (¹ Schuldwijzen hoort bij de emotiegroep Schuld/Schaamte. Deze groep nodigt je uit om je blinde vlekken te onderzoeken wat leidt tot zelfacceptatie. )

Waarom zouden we überhaupt een reden moeten verzinnen, als het niet resoneert met een ander?

Waarom kunnen we niet gewoon vriendelijk zeggen: Dank je, maar ik ga nu even met iemand anders praten.

Aanpassen

We zijn opgevoed met verschillende normen en waarden, maar onszelf aanpassen aan sociale verwachtingen is er bij velen ingestampt.

Als je vroeger, na een vreselijk saai familiefeest, eindelijk je jas op het grote bed mocht gaan zoeken, verduurde je nog even de natte kus van tante Mies, en hield je je adem in bij opa om de vieze sigarenlucht te ontwijken.

Onze ouders schaarden dit onder de noemer opvoeding.

Speelde je het spel niet mee, en verstopte je je onder de dikke berg jassen, dan werd je bestraffend toegesproken, want onbeleefd.

Moeite met voelen

Dus wat er in feite gebeurde, was dat je werd gestraft voor het volgen van je eigen innerlijke stroom. Geen wonder dat we nu zo’n moeite hebben met voelen!

We hebben geleerd ons eigen navigatiesysteem te wantrouwen en ons aan te passen aan de verwachtingspatronen van de omgeving. Alles om te overleven, lieve luitjes.

Afkeer als navigatie

Vertalen we dit nu naar emoties, dan praten we over de emotiegroep Afkeer, de groep van grenzen, en deze handhaven. We hebben deze emoties leren onderdrukken ten faveure van emoties uit de groep Schuld/Schaamte, de groep van oordelen, non-acceptaties en (on)gelijkwaardigheid.

Zonde!

Want door het stelselmatig onderdrukken van de gevoelens van Afkeer, verliezen we het contact met ons interne navigatiesysteem.

Dat heeft nogal wat consequenties, zowel op geestelijk als op lichamelijk vlak.

Twee veelvuldig voorkomende klachten die voortkomen uit het onderdrukken van deze groep emoties zijn burnout en overgewicht. (²Overgewicht heeft vaak te maken met het leren herkennen en honoreren van wat je emoties aangeven. Bij een burnout leidt onderdrukking van deze groep emoties tot het weglekken van je energie, waardoor je batterij leegloopt. )

Geen resonantie

Herken je dat?

Als het even niet resoneert met iemand, dat je hoofd er direct mee aan de haal gaat? Dat je een reden gaat verzinnen waarom het volledig gerechtvaardigd is dat je wegloopt? Bijvoorbeeld omdat … de ander stinkt? een saai verhaal afsteekt? geen tekst heeft? teveel tekst heeft? (³ Mogelijk spelen er meerdere emotiegroepen mee. Wil je hier meer over weten? Weet je welkom voor een sessie, of kijk hier hoe zo’n sessie verloopt. )

We hebben onszelf aangeleerd om een reden te verzinnen waarom je niet met iemand wilt praten. Terwijl geen klik hebben met iemand, simpelweg te maken heeft met dat jullie energie op dat moment niet matcht. Het resoneert niet, that’s all.

Daar hoef je niets van te vinden. En je hoeft er geen reden voor te hebben. Zo werken natuurwetten nou eenmaal.

Trouw aan jezelf

Zou het leven niet veel makkelijker zijn als we die interne gevoelens van afkeer zouden honoreren? Dan kan je in een ontmoeting met tante Mies gewoon je arm vooruitsteken, haar een ferme handdruk geven en zeggen: Hallo tante Mies! terwijl je gedecideerd doorschuift naar de volgende gast op het feestje.

Daar is niets mis mee en je blijft trouw aan jezelf. Je honoreert je gevoelens, je bespaart energie (!) én je blijft respectvol naar de ander.

Goede voorbeeld

Achtervolgt tante Mies je naar de keuken, of staat ze je op te wachten bij de toiletdeur? Dan luistert tante Mies misschien ook niet naar haar innerlijke navigatie.

Prima als jij dan vriendelijk doch ferm, het goede voorbeeld geeft: Ik ga even met iemand anders praten hoor, tante. Dag! En je vervolgt je weg. (⁴ Het kan echter ook zo zijn dat tante Mies je een ferme spiegel voorhoudt doordat je bijvoorbeeld een issue hebt op het gebied van grenzen.
In een EmotieCoach-sessie pluizen we zo’n voorval tot in detail uit, tot we helder hebben wat je emoties aangeven nodig te hebben, en welke richting ze je wijzen. Uiteraard altijd met respect voor tante Mies 😉 )

Volg je vreugde

Het is belangrijk om te bedenken dat emoties altijd feedback geven op wat er op dit moment plaatsvindt. Het kan zomaar zijn dat je je tante een tijdje later tegenkomt op een knutselbeurs en dat het dan klikt als een dolle.

Resoneert het, dan geven je emoties de boodschap: Volg dit gevoel! Geniet ervan en inspireer elkaar! Deel jullie vreugde!

Navigatiesysteem

Emoties vormen ons interne navigatiesysteem. Laat ze hun werk doen en luister naar hun boodschap. Dat geeft ontspanning, rust en zo behoudt je je energie.

Je bent zo enorm veel meer dan je gedachten. Maak er gebruik van!

Wil je dat ik een keer met je meekijk?
Weet je welkom.

Je kunt een afspraak maken via de groene knop.
Of lees over hoe een sessie verloopt via de blauwe knop.