Mijn hoofd is overdonderd en ik voel me overweldigd.
Ik merk dat ik naar verbanden zoek, patronen wil zien, me op iets herkenbaars wil focussen. En daar zit de moeilijkheid: ik zit namelijk aan de andere kant van de wereld in Australië. Down under.
Hetzelfde maar anders
Alles is hier hetzelfde; huizen zijn huizen en mensen zijn mensen. Maar die ekster in de tuin klinkt als een robotje. En de huizen zien eruit als Villa Kakelbont, van Pippi Langkous.
Ik logeer in Melbourne. Deze stad is ongeveer vier keer zo groot als onze hoofdstad. Maar Amsterdam heeft tien keer zoveel inwoners. Dit even voor de beeldvorming.
Stad is dorp
Dat er relatief zo weinig mensen wonen, heeft tot gevolg dat buiten het stadscentrum vrijwel alles laagbouw is. Elk huisje heeft een voortuin vol bloemen, een houten veranda, mooi versierd met houtsnijwerk en ramen met glas in lood. En bijna allemaal zijn ze vrijstaand.
De huizen hebben ook de sfeer van Villa Kakelbont, met dezelfde ongeregeldheden. Een verroeste oldtimer in de tuin, een fiets waarvan de voorband is vervangen door een grasmaaier, dat soort sjeu.
Kraakpand
Ik hou van dat ongeregelde, maar enige orde in mijn hoofd vind ik wel prettig en die mis ik nu. Ik ben hier natuurlijk ook nog veel te kort om patronen te kunnen ontdekken. Melbourne is een ratjetoe van mensen, rare dierengeluiden en veel muziek.
Zo liep ik gisteren door High Street. Ik hoorde vrolijke noten uit een openstaande deur komen, dus ik wierp een blik naar binnen.
Ik keek een donkere ruimte in waarvan wij zouden zeggen: kraakpand. Afgebladderde verf, een half afgebroken muurtje ergens midden in de zaak, en ruig uitziende getatoueerde types.
Doorsnee café
Het was er bomvol met een mannetje of 30, min of meer in een kring. Ze hadden een allemaal een instrument in hun handen. Voornamelijk strijkinstrumenten, waarvan veel violen.
Ze speelden een soort Ierse folkmuziek, opzwepend en vrolijk. Door de aftandse kleding van de mensen, en de vele baarden, leek het alsof ik in een middeleeuws café naar binnen gluurde. Maar later bij navraag bleek dit kraakpand gewoon een doorsnee cafe in Melbourne te zijn.
Overweldigd
Ik wandelde door en stapte in een trein die eruit zag als een tram waar in grote letters metro op stond. Om me heen scholieren en zakenlui zoals ik ze ooit in zuidelijk Afrika zag; keurig in pak, maar er is iets met die schoenen.
Om een lang verhaal kort te maken: het overweldigt me allemaal. Ik voel me ondersteboven in down under.
Alles is hier net een beetje anders. Het is steeds nét niet wat ik verwacht.
In de war dus.
Mentaal overspoeld
Overweldiging en verwarring zijn emoties die ons duidelijk maken dat er veel informatie is binnengekomen. Te veel om mentaal te kunnen verwerken.
Het leuke van EmotieCoaching is nu, dat deze emoties een boodschap hebben.
In tegenstelling tot het brein, schijnt ons hart heel veel informatie te kunnen verwerken. Het probleem is mijn beperkte geest, die wil zich niet overgeven aan het hart. Daar zit ie.
Kwestie van in het moment blijven, de verwarring accepteren en erop vertrouwen dat de structuren vanzelf duidelijk worden.
Uitleg helpt
Dat klinkt logisch, maar mijn hoofd kan dat soort logica in hectische tijden niet zelf bedenken, dus deze uitleg helpt. Mijn hart neemt de leiding over en wacht af tot er een nieuw evenwicht gevonden is.
Sterker nog, nu ik het zo beschrijf merk ik dat de balans er eigenlijk meteen al is. De verwarring lijkt ergens buiten me geparkeerd te zijn. Het is een kwestie van de verbinding blijven voelen met mijn hart. Je zou het ook de verbinding met gevoel kunnen noemen.
Voor mij komt het allemaal op hetzelfde neer, namelijk: de aandacht op mijn lichaam houden.
Bam.
Back in verbinding.
Lukken moet
Tuurlijk sputtert dat hoofd: Ja, doe maar makkelijk! Alsof het zo simpel is.
Ja en nee. Het is super-simpel en tegelijkertijd enorm moeilijk om je aandacht op je lichaam te houden. Of je zintuigen, for that matter. En nee, zeker niet makkelijk, want ons koppie wil altijd resultaat zien.
Neem ik me dit voor, dan moet het ook nog in een keer goed gaan en 24 uur per dag lukken. Sterker nog, mijn brein stoot het liefst direct door naar verlichting, nu we toch bezig zijn.
De worst
Daar begint het gesodemieter dus al.
Want… resultaat is niet in het nu. Resultaat is iets wat je nastreeft in de toekomst, een worst aan een stokje waar je achteraan rent.
Het is wat goeroes ons al duizenden jaren voorleven: concentreer je op je lichaam of ademhaling en blijf in het nu. Het verleden is geweest, de toekomst loopt altijd anders dan we dachten, we hebben alleen het nu.
En toch vergeten we het steeds.
Terug naar het nu
De kunst is, om niet boos te worden maar jezelf liefdevol bij de lurven te grijpen en je aandacht steeds opnieuw terug te brengen naar dit moment. Het geleuter in je hoofd lekker laten voor wat het is.
Breng je aandacht naar je lichaam, je adem of je zintuigen, net wat voor jou werkt. Zonder te streven naar resultaat.
Check
Probeer maar eens. Check je linkerschouder… kan je ‘m laten zakken? En rechts? Haal je neus van het scherm af, kijk even naar binnen. Strek je nek, strek je rug. Ontspan je bovenbenen. Ga lekker zitten.
Briljant in eenvoud.
Waarom is het dan zo verrot moeilijk om dit vol te houden?
Verschillende lagen
Ik ga een poging wagen: Ik denk dat dit een gevalletje is, van appels met peren vergelijken. Het mentale en fysieke zijn namelijk verschillende lagen. Het zijn twee dimensies die niet met elkaar te vergelijken zijn.
Ons hoofd, de mentale laag, is heel geschikt om een idee vorm te geven. Hoe ga ik dit idee neerzetten in de wereld? Hoe ga ik het uitvoeren? Welk gereedschap heb ik hiervoor nodig? Heel praktisch en doelgericht, daar is ons brein goed in.
Maar zo’n geweldige idee verzinnen? Dacht ’t niet…
Dat fantastische idee komt ergens anders vandaan. Uit de ziel? Uit je energetische blauwdruk? Hoe je die onbenoembare plek ook wilt noemen: je voelt het als je ergens enthousiast over bent. Dat voel je in de fysieke laag.
Twee lagen, beiden noodzakelijk, want dat idee moet wel uitgevoerd worden, en dat doe je met het brein.
Uitsmijter
Ik breek mijn hoofd er verder niet over, het is zondagochtend, tijd voor een gekookt eitje.
Nog zo’n breinkraker: ik schrijf dit op zondagochtend terwijl het bij jullie nog zaterdagavond is. Het voelt alsof ik een hele dag extra heb want als ik dit artikel op zondagochtend bij jou in Nederland wil afleveren, dan hoef ik het pas zondagmiddag hier in Australië te schrijven en komt het toch op tijd bij jou aan. Vanuit jouw perspectief loop ik dus vooruit in de tijd.
Maar stel, er gebeurt nu iets geks in het nieuws, een brand of zo, dan weet ik dat dus later dan jij. Het is hier namelijk zondag 24 november en jullie weten het al een dag eerder, op zaterdag 23 november.
Loop ik nou voor of achter op jullie? 😉
Puzzeltjes
Je hoort het, ik ben weer terug in mijn hoofd, weg verbinding. Tijd om mezelf bij de lurven te grijpen.
Hoewel, mijn hoofd houdt wel van dit soort puzzeltjes. Ik besluit het even te laten spelen en mijmer nog wat voort. Het is tenslotte zondag.
Wil je ook de verbinding met jezelf herstellen en kun je daar een handje bij gebruiken?
Weet je welkom
