Hoe de buitenwereld je binnenwereld reflecteert

Stel dat ze gelijk hebben, die ouwe bebaarde yogi’s in hun lendelapje, die lekker onder de boom zitten te mediteren de hele dag.

Stel dat de buitenwereld inderdaad slechts een film is, een reflectie van wat er zich binnen in jou afspeelt? Dat het concept Zo Binnen Zo Buiten écht bestaat?

Als dat zo is, dan maak ik er de laatste maanden een behoorlijk potje van.

Goed en kwaad

Een kleine reconstructie.

Ik verloor mezelf de afgelopen tijd behoorlijk op het wereldwijde web. Ik las een hoop goeds, maar ook veel van wat we als ‘kwaad’ bestempelen.

Ook al zo’n dingetje, want volgens diezelfde yogi’s bestaan goed en kwaad helemaal niet.

Aannames

Laten we deze twee beweringen even aannemen als axioma’s. (¹ Volgens wiki is een axioma een niet bewezen, maar als grondslag aanvaarde bewering in de wiskunde en de logica.
Iets waarvan we afspreken dat we het als waarheid aannemen).

1. De buitenwereld is een afspiegeling van je binnenwereld, oftewel, Zo Binnen Zo Buiten
2. Goed en kwaad bestaan niet

Oordelen

Laten we aannemen dat beide stellingen waar zijn.

Hoe kunnen we dan die rommelige buitenwereld, waar oordelen hoogtij vieren, de politiek schaamteloos faalt en dat vaccin zogenaamd redding gaat bieden (toe maar… drie oordelen in één zin!), vertalen naar onze binnenwereld?

Is die chaos dan een afspiegeling van mijn binnenwereld? Van ieders binnenwereld?

Vlam in de pan

Ik ga een poging wagen om het concept Zo Binnen Zo Buiten te duiden aan de hand van een voorbeeld.

Ik kreeg mijn vriendin op bezoek. Die ene, waarmee ik opgroeide. U kunt er rustig vanuit gaan dat daar nog wat oud zeer speelt, zoals in de beste families voorkomt 😉

Toch gaan we al jaren stressvrij en heel gezellig door één deur. Tot zich onlangs een oud patroon de kop aandiende en de vlam in de deksels-hete pan sloeg.

Fight flight freeze

De aanleiding was futiel maar zette direct mijn reptielenbrein aan. Mijn zenuwstelsel stond voor de keuze vechten, vluchten of bevriezen. Het laatste gebeurde, ik bevroor.

Het gevolg daarvan was dat ik mijn vriendin über-beleefd te woord stond. Mijn gevoel stond in de ijskast en mijn hart werd steenkoud. Ik was de verbinding volledig kwijt.

Háár zenuwstelsel schakelde over naar standje vechten. Ze begon te prikken met lelijke opmerkingen, want ik was stante pede veranderd in een onbenaderbare ijsheks.

Vechten

Het prikken ging maar door, tot het reptiel in mij vond dat het tijd was voor een nieuwe benadering en omsloeg naar terugvechten.

The battle was on!

Ik barstte in woede uit en mijn woorden buitelden over elkaar heen. Met een laatste restje zelfbeheersing gooide ik haar mijn versie van de waarheid voor de voeten, iets wat ik al jaren vermeed.

End of story: Toen ik leeg was gebeurde er een wonder. Behalve mijn gesnuif om weer op adem te komen, bleef het aan haar kant oorverdovend stil. Zij, die van ons tweeën de grootste mond had (vond ik) en altijd een weerwoord klaar (vond ik).

Na een eeuwigheid sprak ze, onverstoord voor zich uitkijkend, bedachtzaam de wonderlijke woorden uit: Hier kan ik wat mee.

Waarheid

Dit ‘gesprek’ dat ik vijftig jaar uit de weg was gegaan vanwege niet-constructief, voelde voor haar blijkbaar heel anders.

Ik deed al heel lang mijn stinkende best om niet hard tegen haar te zijn. Wie ben ik om een ander de waarheid te vertellen? En… dat is dan míjn waarheid, de ander kan iets heel anders vinden.

En dan dat antwoord… Hier kan ik wat mee.

Dat ze dat nog meende ook bleek, toen ze een paar dagen later voor de deur stond met een grote bos zachtrose bloemen. Diep ontroerd trok ik haar aan haar kraag naar binnen, mijn armen in.

Vechten vóór …

Als ik deze ervaring langs de emotie-lat leg, concludeer ik als coach iets heel anders dan mijn normale zelf doet: Met mijn poging haar te sparen en niet hard te zijn, moest ik de verbinding verbreken omdat mijn moraal dit de beste manier vond. Een mentaal besluit dus. Dát vond ze pas pijnlijk. Daarom ging ze prikken, om te kijken of ze weer contact met me kon maken.

Vanuit het coach-perspectief bekeken vocht ik met mijn harde woorden niet tégen mijn vriendin, maar vóór mijzelf. Ik kwam voor mezelf op. Met de woede-uitbarsting smolt het ijs in mijn hart en herstelde ik de verbinding met mijzelf. En dus kwam ik ook weer in verbinding met haar.

En daar kon ze meer mee, dan met de ijzig beredeneerde beleefdheids-preek die ik normaal gesproken zou hebben afgestoken om haar niet te kwetsen.

Hoe de buitenwereld je binnenwereld reflecteert

Hoe verhoudt dit zich nu tot de twee axioma’s Zo Binnen Zo Buiten (ZBZB) en Goed en kwaad bestaan niet?

We kunnen alvast een ding vaststellen, wat betreft ZBZB: Ik had me voorafgaand aan die uitbarsting nogal vastgebeten in het volgen van al het ‘kwade’ in de buitenwereld.

Ik volgde het nieuws en de politieke ontwikkelingen op de voet. Not at all like me, a-politiek als ik ben.

Na deze woede-uitbarsting kan ik voorzichtig concluderen dat dat kwaad misschien in mijn blikveld kwam via de gereflecteerde buitenwereld, omdat het tijd werd om de kwade genius in mijzelf onder ogen te komen.

Of dat klopt? Dat zal de tijd gaan uitwijzen.

Goed en kwaad

De tweede stelling, het axioma dat goed en kwaad niet zouden bestaan, ligt wat gevoeliger.

Bovenstaand voorbeeld van deze oprisping van oud-zeer laat zien, dat wat ik altijd hartgrondig had getracht te vermijden, zo’n woede-aanval, averechts had uitgepakt.

Al die jaren van beheersing, proberen uit te leggen en analyseren van hoe ik sommige dingen ervoer in onze vriendschap, werd door mijn vriendin afgedaan als moraal-ridderen. Hoe perfect mijn analyse ook was; voor haar was het afstandelijk kil en hautain gedrag.

Die enorme woede daarentegen, die ik zelf als ‘kwaad’ bestempelde, kon zij veel beter behappen: Elke emotie was haar liever, dan dat ijskonijn wat de verbinding verbrak.

Kortom, wat ik dacht dat ‘goed’ was, was voor haar kwaad. En andersom.

Conclusie

Wat kunnen we hieruit concluderen?

Ik hou het op: Het hoofd heeft niet de wijsheid van het hart. Het is goed in analyseren, maar het maakt wel ’s een inschattingsfoutje. Soms wel vijftig jaar lang.

Nu nog even afwachten of ik dat rustige gevoel van binnen, ook in de buitenwereld gereflecteerd ga zien.

Het eerste wat ik ervaar is dat facebook me er voor 30 dagen uitknikkert. Dat scheelt alvast veel tijd en onrust. Daarmee is de eerste slag al binnen.

Ondertussen geniet ik van de bos bloemen van mijn vriendin. Een prachtig token van liefdevolle verbinding en een uit de weg geruimd misverstand van vijftig jaar oud.

Wil je meer rust in je leven? Oude patronen ontrafelen?
EmotieCoaching wijst je de weg naar je innerlijk weten. Emoties wijzen je snel en doelgericht de kortste weg terug naar verbinding met jezelf.

Voel je vrij om een afspraak te maken. Je bent van harte welkom.

Regelmatig zo’n artikel in je mailbox? Laat dan je email achter.
De EmotieGids bij het ontbijt.
Lekker positief en duurzamer dan de krant.