Afscheidsfeestje van mijn jeugdheld ~ ga ik of niet?
Oh boy… ik heb een afscheidsfeestje waar ik enorm tegen op zie.
Het is ook geen feestje in de normale zin van het woord: het is een afscheidsfeest, letterlijk. Maar dat klinkt zo cru, dat we het liever gewoon feest noemen.
Wat het cru maakt? Dat het zijn laatste verjaardag wordt. En trouwens ook de eerste die hij ooit viert.
Tijd zat
Het gaat om mijn jeugdheld. Ik hoorde via een gezamenlijke vriend dat hij ernstig ziek was, met weinig hoop op een toekomst. Ik kan de telefoon niet oppakken om het gesprek met hem aan te gaan.
Ik voel verrassend weinig en verstop me in de de illusie van oneindigheid. Ik bel straks wel. Of morgen.
Dan ligt de uitnodiging voor de verjaardag op de mat. Ik sus mezelf dat ik hem daar wel spreek. Als ik ga.
Nog twee weken, tijd zat. Zo’n vaart zal het niet lopen.
Ongemak
De orde van de dag roept.
Als m’n vriendin belt, die hem ook kent, wordt het even ongemakkelijk: Weet je nou al of je meegaat?
Nee, ik weet het niet. Wat moet ik daar eigenlijk? Iedereen is ongemakkelijk, dat weet je van tevoren. Mensen drinken teveel vanwege de spanning en het ongemak.
Ze lachen te veel, te hoog, te hard en proberen zich te verstoppen voor de pijn die als muziek door alles heen dringt.
Herinneringen
Dan bedenk ik een list: ik schrijf een brief.
Dan hoef ik mijn eigen verdriet niet weerspiegeld te zien in de ogen van de anderen. Ik pak pen en papier en duik terug in de tijd.
Herinneringen genoeg, vooral uit mijn kindertijd.
Ik zie mezelf nog als elfjarig meisje, zittend op de vuile betonnen garagevloer naast de zware motor, een zwarte Kawasaki 900 CC. Op de vloer allerlei gereedschap en een paar vuile lappen met daarop tientallen moertjes en schroefjes.
Mijn held haalde het monsterlijke apparaat uit elkaar. Elk onderdeeltje werd gepoetst en de plek waar het hoorde werd secuur onthouden.
Toen alles glom werd de motor weer in elkaar gezet, een project van weken. Ik keek ernaar met groeiende bewondering.
Bruine bonen
Die motor was een stuk indrukwekkender dan de dure auto van mijn vader.
Even voor de beeldvorming: Die dure auto was een gevalletje penopauze, gekocht om indruk te maken.
Moeder probeerde er nog wat van te maken, maar elke avond karige bruine bonen terwijl die auto stond te glimmen op de oprit, viel haar zwaar. Het laatste stadium van een huwelijk is nooit vrolijk.
Rust
In die setting wandelde deze held mijn leven binnen: de nieuwe vriend van mijn zus, bijna twee meter lang, goedlachs en nog een knapperd om naar te kijken, ook.
Als kleine zus speelde ik keer op keer Für Elise op de piano, voor het verliefde stelletje. Want ze konden het zo mooi horen boven in de slaapkamer en je speelt het zo mooi, zei hij.
Na 2,5 minuut was het lied klaar. Dan hoorde ik zijn stem van boven roepen: Mooi joh! Speel dat nog eens! 😉
Ik voelde me gehoord terwijl zij rust hadden: afgepoeierd op de meest elegante manier. Ik kon er goed mee leven. Hij bracht aandacht en vrolijkheid, in een gezin waar de lol er wel vanaf was.
Vrijbuiter
Hij was een enorme vrijbuiter dus na een aantal jaren was hij zwager af. Die motor op zijn 18e was een voorbode voor de rest van zijn leven.
Af en toe deed hij een flauwe poging om zich te settelen, maar vaak was dat van korte duur. Hij woonde in zijn vrachtwagen, een tuinhuisje (nog voor het begrip tiny house hip werd) of in een loods. Net wat zich op dat moment aandiende.
Ontregelend
Maar elke paar jaar plopte hij ineens weer op en stond ie vrolijk voor mijn neus: Halloooo! met zijn immer stralende ogen en die nog altijd knappe kop.
Kerstavond rond etenstijd: prima moment om onverwachts binnen te vallen. Werd ik wel eens chagrijnig van, waar hij me dan smakelijk om uitlachte.
Ik had ondertussen een graad van normaalheid in mijn leven gevonden, die hij met liefde onderuit haalde door het tegendeel te leven.
Veiligheid
Simpele dingen als spelen met je eten, vond ik nu een slecht voorbeeld voor mijn zoon. Of waarom de kids in bad doen, als het ook buiten onder de tuinslang kan? Hij ontregelde en stelde alles ter discussie met zijn gedrag.
Waar hij voorheen veiligheid bracht, bracht hij nu ontregeling.
Achteraf zie ik de perfecte timing pas: Was ik iets minder eigenwijs geweest, dan had ik van hem kunnen leren dat het leven ook spelen betekent. Spelen was absoluut zijn forte.
Bevriezing
Terug naar nu.
Mijn vriendin belt me nog een keer om te vragen of ik al weet of ik naar dat feestje ga. Helaas: Ik weet het niet. Ik ben bang dat ik spijt ga krijgen als ik niet ga, maar ik moet eerst weten wat ik wil. Daarna beslis ik.
Het is belangrijk dat ik eerst weer kan voelen, anders weet ik niet wat ik zou willen. Best lastig als je in een actief beschermingsmechanisme van bevriezing vastzit.
Veiligheid
Ik pak mijn pen weer op en duik in mijn herinneringen.
Wat zocht ik eigenlijk in die garage? We zeiden niet veel tegen elkaar. Het was vaak stil.
Maar dan valt het kwartje, het treft me als een mokerslag: Juist de stilte, de rust, de ordelijke manier van werken was de sleutel. Als er iets niet lukte met de schroefjes en moertjes, was er geen greintje spanning: Ik zat daar volkomen veilig te wezen, iets wat ik thuis niet kende.
Met dat inzicht voel ik eindelijk de tranen opwellen. Nu begrijp ik waarom ik hem zo hoog heb zitten. En waarom ik alle ontregelende dingen erna, met de mantel der liefde bedekte.
Afscheidsfeestje van mijn jeugdheld
Ik schrijf mijn brief af.
De tranen blijven vloeien als ik door mijn herinneringen reis. Zo gauw ik mijn pen neerleg, voel ik rust en ebben de tranen weg. De tranen hebben me terug in balans gebracht.
De spanning van de afgelopen weken is weg. Ik kan nu ook weer helder denken. Of is het voelen?
Nu weet ik wat ik wil. Natuurlijk ga ik naar dat feest. Hij is ziek en ik wil graag iets voor hem doen. Ik zou niet weten waar hij nu behoefte aan heeft, maar een ding is zeker: hij wil een feest dus ik haal met lood mijn hakken uit de kast, en ik ga.
Herken je dat? Dat je niet bij je gevoel kunt? Niet weet wat je moet?
Dan is je beschermingsmechanisme actief.
Wil je daarmee aan de slag?
Weet je welkom.
Ontdek wat je emoties je willen zeggen!
Weet je welkom, ook voor een enkele sessie.
Emoties zijn je gids naar flow, rust en levenslust 💫
Schrijf je in en ontvang tips hoe je je innerlijke schatkist vindt ➙
De ervaringen van eventuele mensen uit mijn artikelen zijn gebaseerd op wat ik tegenkom in de sessies of in het leven. De namen zijn fictief en enige overeenkomst met personen berust op louter toeval.
