Hoe de buitenwereld je binnenwereld reflecteert… en wat heeft emotiegroep Boosheid daarmee te maken?
Let’s start met het einde van dit verhaal:
End of story: Toen ik was leeggelopen gebeurde er een wonder. Behalve mijn gesnuif om weer op adem te komen, bleef het aan haar kant oorverdovend stil. Zij, degene van ons tweeën die altijd de grootste mond had (dacht ik), viel nu stil.
Stel dat yogi’s, al mediterend op hun berg gelijk hebben en dat de buitenwereld slechts een film is? Een reflectie van onze binnenwereld?
Stel dat de natuurwet Zo Binnen Zo Buiten, écht bestaat..?
Als dat zo is, dan maak ik er de laatste tijd best een potje van.
Emotiegroep Boosheid
De afgelopen tijd verloor ik mezelf op het wereldwijde web1 Dit artikel is geschreven in Covid-tijd en geupdate met nieuwe informatie..
Ik las veel van wat we als ‘kwaad’ bestempelen. Das een dingetje, want volgens die yogi’s in hun lendelapjes, bestaan goed en kwaad helemaal niet.
Laten we de volgende twee beweringen even aannemen als waarheid2 Volgens wiki is een axioma een niet bewezen, maar in de grond aanvaarde bewering in de wiskunde en de logica.
Iets waarvan we met elkaar aannemen dat het waar is.
- De buitenwereld is een afspiegeling van je binnenwereld, oftewel Zo Binnen Zo Buiten
- Goed en kwaad bestaan niet
Oordelen
Stel dat beide stellingen waar zouden zijn… hoe kan ik dan die rommelige buitenwereld waar oordelen hoogtij vieren, de politiek schaamteloos faalt en een ‘vaccin‘ ons zogenaamd gaat redden (toe maar… drie oordelen in één zin), vertalen naar mijn binnenwereld?
Is die chaos een afspiegeling van mijn binnenwereld? Van ieders binnenwereld…? Want ja, volgens de natuurwetten zijn we toch allemaal met elkaar in verbinding?
Heb ik deze shitshow gemanifesteerd..?
Hebben we dit met elkaar gemanifesteerd…?
Vlam in de pan
Ik ga een poging wagen om het concept Zo Binnen Zo Buiten te duiden aan de hand van een -iets behapbaarder- voorbeeld: ruzie met een vriendin.
Ik kreeg mijn vriendin op bezoek. Die ene, waarmee ik opgroeide. Dus U kunt er rustig van uitgaan dat daar nog wat oud zeer speelt, zoals het in de beste families voorkomt 😉
Toch gaan we al jaren redelijk stressvrij en soort van gezellig door één deur.
Totdat er een vette trigger voorbij kwam en het oude patroon de kop opstak: de vlam sloeg direct in de deksels-hete pan. Emotiegroep Boosheid in actie.
Vechten vluchten bevriezen
De aanleiding was futiel maar mijn reptielenbrein sloeg op tilt en het zenuwstelsel nam de zaak over.
Het zenuwstelsel heeft een aantal mogelijkheden als het in actie komt: vechten, vluchten, bevriezen, pleasen, en ik denk dat er nog wel een paar zijn.
Ik bevroor.
Het gevolg was dat ik mijn vriendin über-beleefd en kil te woord stond. Mijn gevoel was weg en mijn hart werd koud. Ik was de verbinding kwijt.
Haar zenuwstelsel schakelde over naar standje vechten. Ze begon te prikken met lelijke opmerkingen, want in haar ogen was ik ineens veranderd in een onbenaderbare ijsheks.
Vechten
Het prikken ging door totdat mijn reptielenbrein riep dat het tijd was voor een nieuwe benadering: Ik schakelde van bevriezing naar vechten3 Dit soort processen verlopen geheel autonoom en er is dus geen sprake van kiezen.
Ik vocht terug. The battle was on!
Ik barstte in woede uit onder invloed van emotiegroep Boosheid en het zenuwstelsel dat me letterlijk overnam.
De woorden buitelden over elkaar heen en m’n zelfbeheersing ging overboord. Voor het eerst in al die jaren gooide ik de rauwe, harde versie van mijn waarheid voor haar voeten… Iets wat ik altijd bewust had geprobeerd te vermijden.
End of story: Toen ik was leeggelopen gebeurde er een wonder. Behalve mijn gesnuif om weer op adem te komen, bleef het aan haar kant oorverdovend stil. Zij, degene van ons tweeën die altijd de grootste mond had en haar woordje altijd klaar (dacht ik), viel nu stil.
Na een eeuwigheid sprak ze onverstoord voor zich uitkijkend, bedachtzaam de wonderlijke woorden uit: Hier kan ik wel wat mee.
Waarheid
Dit gesprek wat ik al vijftig jaar uit de weg ging, want in mijn ogen niet-constructief, voelde voor haar blijkbaar heel anders!
Ik deed al heel lang mijn stinkende best om niet hard tegen haar te zijn… om de waarheid in behapbare brokjes en omkleed met fluweel, heul mondjesmaat door te laten schemeren..
Want wie ben ik om een ander de waarheid te vertellen? Ik had weliswaar míjn waarheid, maar een ander kan iets heel anders vinden.
Korte versie: mijn benadering faalde faliekant. Ik brak en gaf haar de rauwe onverpakte woorden zoals ze bij me opkwamen. Het fluweel was een meteorenregen geworden.
En toen haar antwoord… Hier kan ik wat mee.
Ze meende het nog ook. Dat bleek toen ze een paar dagen later voor de deur stond met een enorme bos bloemen.
Diep ontroerd trok ik haar naar binnen, recht mijn armen in. Een oud stuk wat onze relatie al die jaren had beïnvloed, was uit de weg geruimd.
Emotiegroep Boosheid
Als ik deze ervaring langs de emotie-lat leg, concludeer ik als coach iets heel anders dan mijn normale zelfje zou doen: In mijn poging om haar gevoelens te sparen en niet boos te worden, verbrak ik de verbinding. Een mentaal besluit, dacht ik. Not.
Als het beschermingsmechanisme in actie komt is er geen sprake van ‘besluiten’. We worden simpelweg overgenomen door het zenuwstelsel dat een eigen perceptie heeft: Het beoordeelt geheel zelfstandig, buiten rede en ratio om, wat er gebeuren moet: het beschermingsmechanisme in actie!
De verbinding verliezen
Maar het niet meer kunnen voelen van de verbinding, dát vond zij pas eng en pijnlijk en dat triggerde haar verlatingsangst.
Ons patroon: in een poging om weer contact met me te maken, ging zij in de aanval. Ook dat is geen bewust besluit; haar zenuwstelsel koos volledig autonoom voor de aanval.
Dus wat gebeurde er? Geen contact is gevaarlijk voor mensen. Het ‘still face’ experiment uit de jaren zeventig van dr. Ed Tronick, maakte dit pijnlijk zichtbaar.
Dus het zenuwstelsel probeert op allerlei manieren om de verbinding te herstellen en een reactie uit te lokken, desnoods met prikkende woorden.
Op een gegeven moment schakelt het zenuwstelsel om van bevriezing naar vechten: een noodzakelijke en herstellende beweging.
Want om van bevriezing terug te kunnen naar ontspanning, moeten we eerst door de fase van vechten of vluchten heen:
Vanuit de emotieleer bekeken vocht ik met mijn harde woorden niet tegen mijn vriendin, maar ik kwam op voor mijzelf. Via emotiegroep Boosheid pakte ik de energie terug.
Met de woede-uitbarsting smolt het ijs in mijn hart en herstelde de verbinding met mezelf weer. Zo kon ik ook de verbinding met alles en iedereen om me heen weer voelen.
Het wonderlijke was dat vriendin prima met die boosheid kon dealen. Voor haar was alles beter dan de ijzig beredeneerde beleefdheids-preek die ik normaal gesproken zou hebben afgestoken. Om haar maar niet te kwetsen dus 😱
Hoe de buitenwereld je binnenwereld reflecteert
Hoe verhoudt dit zich nu tot het eerder gestelde axioma Zo Binnen Zo Buiten (ZBZB)?
We kunnen alvast een ding vaststellen: Wat betreft ZBZB had ik me, voorafgaand aan de uitbarsting, nogal vastgebeten in het volgen van alle kwaad in de buitenwereld.
Ik volgde het nieuws met alle politieke ontwikkelingen op de voet. Not at all like me, a-politiek als ik ben.
Na deze woede-uitbarsting kan ik nu voorzichtig concluderen dat dat kwaad in mijn blikveld kwam omdat het misschien tijd was om de kwade genius in mijzelf onder ogen te komen…?
Of de buitenwereld mijn binnenwereld inderdaad reflecteerde, zal de tijd uitwijzen. 4 Update: dit heeft een pittig proces in gang gezet om boosheid te leren dragen en verdragen. Leerzaam maar… nouja, pittig 😊
Goed en kwaad
De tweede stelling, dat goed en kwaad niet zouden bestaan, ligt iets gevoeliger.
Uit bovenstaand voorbeeld met opspelend oud-zeer blijkt, dat de uitbarsting van woede die ik zo hartgrondig probeerde te vermijden, dus eigenlijk averechts had uitgepakt.
Al die jaren van beheersing, al mijn pogingen om onenigheid tussen ons uit te leggen, verklaren en analyseren, werd steevast door mijn vriendin afgedaan als: Ah, daar heb je de moraal-ridder weer.
Hoeveel moeite ik ook in mijn analyses stak; voor haar was het afstandelijk, kil en hautain gedrag.
Maar met die enorme woede-uitbarsting, die ik zelf als kwaadaardig bestempelde, kon zij veel beter omgaan: Elke emotie was haar liever dan dat ijskonijn wat de verbinding verbrak.
Kortom, wat ik dacht dat ‘goed’ was, was voor haar kwaad, en andersom.
Conclusie
Wat kunnen we hieruit concluderen? Is hiermee de vraag hoe de buitenwereld onze binnenwereld reflecteert, te beantwoorden?
Ik houd het hierop: Ons hoofd heeft niet de wijsheid van het hart. Ons brein is goed in analyseren, maar het maakt wel ’s een inschattingsfoutje, soms wel vijftig jaar lang 😊
Hoe meer wij naar onze interne signalen luisteren, hoe meer het zenuwstelsel tot rust komt.
Daardoor vinden we de balans sneller terug en kan ook de balans in de buitenwereld zich herstellen.
Dus ja, zo binnen = zo buiten.
Ondertussen geniet ik van de bloemen van mijn vriendin. Een teken van onze liefdevolle verbinding en een uit de weg geruimd misverstand van vijftig jaar oud.
Wil jij ook met je emoties leren werken?
Je kunt meedoen met het webinar ~ Gebruik je emoties als Gids op di 21 okt as.
We gaan aan de slag met emoties en doen een paar korte emotiecoach-sessies ter kennismaking.
Meer info en inschrijven 👉
Emotiecoaching brengt ons naar inzicht, verbinding en antwoorden. Ze wijzen ons snel en doelgericht de weg terug naar onszelf.
Weet je welkom.
Ontdek wat je emoties je willen zeggen!
Weet je welkom, ook voor een enkele sessie.
Emoties zijn je gids naar flow, rust en levenslust 💫
Schrijf je in en ontvang tips hoe je je innerlijke schatkist vindt ➙
De ervaringen van eventuele mensen uit mijn artikelen zijn gebaseerd op wat ik tegenkom in de sessies of in het leven. De namen zijn fictief en enige overeenkomst met personen berust op louter toeval.
