De magie van verbinding
Mijn hand gaat richting haar borsten. Ze staat met haar kont omhoog in een downward facing dog terwijl ik zachtjes tegen haar borstbeen tik. Haar ruggenwervel reageert direct en ze corrigeert zichzelf naar een kaarsrechte positie.
In verbinding met jezelf betekent automatisch in verbinding met de ander. Dat is hoe de natuurwet Alles is een, uitpakt in de praktijk. Maar toch.. na de yogales werden de downward dog-vrouw en ik kritisch bevraagd door de 2 yogameesters.
Het ging om de beoordeling van mijn eerste yogales. Tegen het einde van de opleiding was het geven van proeflessen één van de vaste onderdelen waarop we beoordeeld werden.
Eerst werd de leerling met de rechte ruggengraat bevraagd: Hoe was dat voor jou, die hand daar? En aansluitend aan mij: Wat deed je daar precies met je hand?
Wat was er aan de hand?
De mannen vroegen zich af of het wel ethisch verantwoord was, wat ik daar deed.
Was dat een terechte vraag? Zeker. In een lessituatie kan het behoorlijk awkward zijn als je leerlingen aanraakt op plekken die ze niet verwachten.
Maar dat was hier niet het geval, want ik had netjes in haar oor gefluisterd of ik even tegen haar borstbeen mocht tikken. We hadden tenslotte geleerd om om toestemming te vragen voor correcties.
Laag van de mind
Was dit misschien een verschil tussen man en vrouw dat meespeelde? Want de beoordelaars waren beiden mannelijk, terwijl zij en ik allebei vrouwen waren… zijn! 😉
Of kwam de vraag van de mannen misschien voort uit de laag van de mind…? Daar waar onzekerheid en ‘vage’ bedoelingen vaak een rol spelen?
Dat leek me het meest waarschijnlijk, mede vanwege de discussie die zich tussen beide mannen ontspon: De ene man was duidelijk not amused door het enthousiasme van de andere: hij vond mijn correctie absolúút niet kunnen. Ja, klein beetje dramatisch was ie wel 😉
Mijn rug snapte het
Maar de andere man keek naar het effect van de correctie, naar die kaarsrechte rug. Dat wekte zijn interesse want daar was het tenslotte om te doen. Precies die rechte rug is waar je je leerlingen wilt hebben.
Maar wel zonder schade of nare associaties die zo’n correctie mogelijk zou kunnen oproepen. Dus goed dat er werd nagevraagd hoe de leerling het zelf had ervaren: Ik voelde het nauwelijks, het was meer een richting die mijn lijf oppikte, waardoor mijn rug ‘snapte’ welke kant ie op moest...
Waarom vertel ik dit nu?
Het gaat mij om de discussie die ontstond tussen de meesters. Het gaf namelijk een mooi voorbeeld van de discussie die zich zo vaak in ons eigen hoofd afspeelt:
Ja maar dit kan écht niet hoor, zo met je hand daar! versus: Die ruggenwervel! Kaarsrecht! De leerling was er oké mee, maar ja, is zo’n gebaar niet te intiem..?
Gaat het nou om het resultaat van de rechte ruggenwervel of om dat de interventie mogelijk wordt ervaren als ’te intiem’? Het eeuwige gevecht tussen het ego, dat altijd resultaat gericht is en de ziel; de rug die eindelijk begreep wat ie moest doen..
Onzekerheid
Mogelijk is het nog gekker: Was het een gebrek aan vertrouwen? Werd hier een diepe onzekerheid zichtbaar in de man die zelf ooit een klacht aan zijn broek had gekregen vanwege een verkeerd beoordeelde situatie..?
In een leraar-leerling verhouding is het enorm belangrijk om je er steeds van bewust te blijven dat een machtsverschil altijd om de hoek ligt:
De leerling moet zich openstellen voor de leraar, want anders valt er niks te leren en de leraar dient zich daarvan bewust te zijn én open genoeg om te kunnen voelen wat passend en constructief is in de situatie.
Alles is een
Mijn correctie van dat tikje tegen het borstbeen zou mogelijk niet gekund hebben als de leerling minder goed geconcentreerd was geweest, of niet gegrond in zichzelf.
Maar op dat moment was er sprake van een ‘gezamenlijk organisch gebaar’ tussen mijn vinger en haar ruggenwervel… een soort samenvloeien in het moment, volledig in lijn met elkaar.. Alles is één.
Natuurwet: Alles is één
De discussie tussen de mannen ging over de vraag: Kan dit of kan dit niet? Wij vrouwen voelden allebei dat het goed was, op dat moment in die situatie.
Verlangen van het ego
Dat wil niet zeggen dat je dit in willekeurig welke setting kunt herhalen, met willekeurig andere mensen, nee.
Het geeft wél aan hoe uniek iedere situatie is. En dat het vrijwel onmogelijk is om situaties met elkaar te vergelijken.
Dat wij mensen het liefst alles (willen) automatiseren -een steeds terugkerend patroon, is een verlangen vanuit ons ego.
Het ego creëert graag als dit, dan dat-scenario’s om snel te kunnen beoordelen waar de veilige lijntjes liggen. Vooral niet buiten de lijntjes kleuren!
Elke situatie is uniek
Dat zoeken naar patronen en standaardiseren, maakt veel zaken in het leven sneller en handiger maar het leven is geen kleurplaat.
Elke situatie is uniek. Het is aan ons om te bepalen wat we toelaten en accepteren binnen onze kaders, binnen onze eigen veilige setting.
Hoe veiliger je je in jezelf voelt door in verbinding met jezelf te blijven, hoe meer we dit uitstralen en hoe veiliger de wereld wordt. Want in verbinding met jezelf is in verbinding met de ander en wat je uitzendt trek je aan! Yep, alweer eentje 😉
Natuurwet: Wat je uitzendt, trek je aan
Daarom is kunstmatige intelligentie zo gevaarlijk: het kan uitsluitend binnen lijntjes functioneren en haalt daarmee precies dat stuk magie uit het leven, waarin we samen kunnen vallen met elkaar of de natuur.
Eén stap verder en AI dwingt ons ook om binnen de lijntjes te blijven, simpelweg omdat het zelf daarbuiten verloren is.
Leg dat maar ’s uit aan de yoga-meester.
Wil jij je lijntjes onderzoeken? Zin om daar ’s voorbij te kijken?
Kun je daarna altijd nog beslissen of je kleurtjes gaat kopen of niet 😉
Ontdek wat je emoties je willen zeggen!
Weet je welkom, ook voor een enkele sessie.
Emoties zijn je gids naar flow, rust en levenslust 💫
Schrijf je in en ontvang tips hoe je je innerlijke schatkist vindt ➙
De ervaringen van eventuele mensen uit mijn artikelen zijn gebaseerd op wat ik tegenkom in de sessies of in het leven. De namen zijn fictief en enige overeenkomst met personen berust op louter toeval.
